Rijstepap met bietjes

Ik ben op het moment wat van de extremen, geloof ik.
Hoge toppen, diepe dalen, tegelijk als het moet. Panisch van angst hyperventilerend terwijl ik door de zon fiets, armen wijd, HOERAAAA!!!!
Ik roep al weken op volkomen willekeurige momenten: Hieperdepiep....?!!
Net zo lang herhalend tot iemand in huis aanvult: hoe-ra....
Gisteren zag ik de film Interview, op NL2.
Ik huilde om Katja Schuurman, dikke tranen van begrip en mededogen om de tragiek van het acteren en de incongruentie tussen innerlijke zwartheid en oppervlakkige schoonheid.
Gekker moet het niet worden.

Ik zwierf door huis vanmiddag, ik sprong en jippiede en brulde en danste.
Mijn moeder zei op vermoeide toon: hou eens op met zo gelukkig te zijn..

Alles is leuk en iedereen is lief.
(ik kijk al maanden geen journaal, dat moge duidelijk zijn)

Ik stond in de fotozaak, voor nieuwe rolletjes, en ik had het reuze knus met de fotomeneer.
Zo knus dat mijn moeder er genoeg van kreeg.
Ze keek nadenkend voor zich uit, en zei vervolgens langzaam maar nadrukkelijk: 'als je een knikker in de grond stopt.. en je wacht een tijd.. dan heb je een knikkerboom...'
Ik wist niet hoe snel ik weg moest komen.
Buiten zei ze haast gniffelend: werkt elke keer. Als je je maar genoeg voor me schaamt schiet je vanzelf wel op.
Mijn moeder is een stuk geslepener dan ze zich voordoet.

Drie keer 'moeder' in zo'n kort stukje tekst.
En het rare is dat ik haar nauwelijks heb gezien vandaag.
Zij was thuis, en ik was thuis. Elders.
We zijn uitgeweest.
Ik heb haar een koekje gevoerd, met bananencreme ertussen, en gefascineerd gekeken naar de wisselende gelaatstrekken. Van honger en verwachting via verbazing naar walging.
En we zijn verfkwasten gaan kopen, en lelijke rotantuinstoeltjes bij Blokker gaan bekijken.
Het heeft wel wat.

Het enge is: mensen vinden mij ook leuk en lief. Al een tijdje. En het wordt almaar erger.
Mensen krijgen het zelfs voor elkaar verliefd op me te worden.
Schijnt.
Het is lekker, maar eng. Ik vertrouw het niet. Ik vermoed een Complot.
Ik ga me aan iedereen hechten, en dan gaan ze straks met zijn allen om me heen staan: nananananaaaaa! Geeeee-fopt! We vinden je helemaal niet leuk, domme muts!

Ik spring nog maar even door.
Het gaat vast onweren straks. Ergens moet er een evenwicht komen.

Overigens, @Lijn: dat is dus helemaal niet zo hè, dat als je het gas laag zet de boel los in de pan komt.
Na vijf kwartier blijkt er een zeer intieme band tussen bodem en korrels te zijn gesmeed. Voor het leven.
Het smaakte ráár. Daar waar ik de symbiose bruut heb verbroken is nu soda aan het weken.