Zó..

Dat je om halfvijf eindelijk in slaap valt; en tot elf uur 's morgens gaat het allemaal goed en slaap je heerlijk; maar net dat laatste half uurtje, dat je je nog heel even omdraait, dan krijg je de meest verschrikkelijke droom die je in tijden hebt gehad.
Dat je dan totaal verstijfd en pijnlijk uit bed strompelt, richting douche en in de badkamer ruzie krijgt met je vader. Dat het wasrek uit je handen tuimelt (10 paar sokken op de grond). Shampoo op, scrubding kwijt, zeep in je ogen.
Maar je denkt: alles komt goed. Eten, straks.
En je bent helemaal afgedoucht en loom en moe en verdrietig om je droom; en dat er dan geen eten in huis is.
Dat je aankomt bij het winkelcentrum, en met jou Sinterklaas; en dat alle moeders van alle kindertjes uit de hele buurt moeten hebben gedacht: dan kan ik nu net zo goed al mijn weekendboodschappen gaan doen.
Dat alle karretjes op zijn, en alle mandjes, en alle plastic tasjes bij de groenteafdeling.
Dat zeker honderd bejaarden zich rondom de weegschalen hebben geschaard, op alle knopjes tegelijk drukken en luidkeels jammeren dat het niet werkt, dat het kapot is, kortom dat de maatschappij niet deugt.
Dat de rijen zo lang zijn dat zelfs de bedrijfsleider verzucht dat hij dit nog nooit heeft meegemaakt.
Dat alle leuke charmante kindertjes die normaal gesproken een bufferende, afleidende en opmonterende werking hebben, nu en masse zijn veranderd in krijsende, dikke, bebrilde en snottebellende kleuters in hun nee-fase.
Dat voor je in de rij vier vertegenwoordigers van het door jou meest gehate nederlandse dialect staan, die hard praten over oninteressante zaken op een agressieve en domme toon.
Dat je een paniekaanval krijgt. Niet meer weet of je zal gaan gillen of slaan of gewoon midden in het gangpad zitten en huilen.
Dat je je bedenkt dat als je zou doen waar je werkelijk zin in hebt, je waarschijnlijk voor de kerst niet meer uit je dwangbuisje zou worden bevrijd.
Dat je eindelijk, eindelijk bij de kassa bent, en dat dan blijkt dat er juist bij jouw kassa een leerling zat.
Dat je fiets omvalt als je je boodschappen in je tas doet.
Dat er overal zwartepieten rondhuppelen, en je dat hele klerefeest gaat háten.
Dat je, om de 'smart asses' maar voor te zijn, niet ongesteld bent en dat ook niet moet worden; en daarin dus ook niet de verklaring kan vinden waarom je je zo afschuwelijk voelt en waarom alles mis lijkt te gaan.

Zó'n ochtend.

En laten we hopen dat het niet 'zo'n dag' wordt, want dan kruip ik nu weer mijn bed in en kom er voor maandag niet meer uit.