Handreiking

Er is geen Plan, voor mensen die depressief of in de war zijn.
Was het maar waar.
Vragen stellen helpt vaak niet. Maar soms ook weer wel.
Sombere mensen, mensen die vast zitten, mensen met wat voor probleem ook. Mensen die beschadigd zijn. Ze worden een soort wilde beesten, in die zin dat normale communicatie niet zomaar gaat. Je moet eerst een soort 'connection' maken. Zitten. Voelen. Elkaar aanvoelen. Sensoren, voelsprieten en al dat.
Rust. Heel veel rust, in al je bewegingen en toenaderingen.
Maar niet het soort rust als die suffe Steve, van Discovery, die met krokodillen werkt. Die straalt in al zijn rust namelijk alleen maar angst en agressie uit.
Je moet als het ware eerst contact met de aarde maken. Staan, in balans komen. Met jezelf. En daarna kijk je eens naar die ander. Gewoon er zijn, en dan volgt elke volgende stap als vanzelf. Als logisch.
Maar je moet geen Plan hebben, want een plan geeft dynamiek in je bewegingen; het impliceert een volgende stap. En wie onrustig is voelt dat aan, en voelt zich bedreigd.
Gewoon alleen maar zijn, in het moment. En afwachten.
En misschien klikken twee mensen gewoon niet, op een bepaald punt. Dat kan ook.
Dat is tragisch, maar het zij zo.
Dan is het beste wat je kan doen weggaan, niet dwingen, niet proberen, niet forceren.
Let it be.