PAPA WACHT OP ONS!
08/05/04
17:50
U moet weten: mijn vader heeft altijd een doosje achterop zijn fiets zitten. Het doosje wordt met zorg geselecteerd, en met nog meer zorg onder een spin gebonden.
Dit als informatie vooraf.
Wij, mijn moeder en ik, fietsten naar Albert Heijn. Heel voorzichtig, want mijn moeder is net Waarlijk Opgestaan, Halleluja. In de volksmond ook wel 'stevige verkoudheid met lichte verhoging'.
We kwamen bij AH aan, en zagen daar mijn vaders fiets. Met doosje achterop.
Hoe gezellig! Een familie-uitstapje!
Maar dan moest hij wel blijven wachten. Gezelligheid ontstaat bij de gratie van het door één iemand in de kou kouvattend op de rest staan wachten. Bij ons thuis.
Ik trok mijn tas, groef een etui op en greep het eerste schrijvende element.
Toevallig een gele tekstmarker.
Op de bodem van mijn vaders doosje schreef ik bovenstaande tekst.
Wij keken tevreden naar het resultaat en gingen met een gerust hart boodschappen doen. Wetende dat mijn vader ons bij terugkomst zou opwachten, onthalen en knuffelen.
Al winkelend begonnen we te twijfelen.
Dat gedeelte van 'met zorg geselecteerd', dat kon ons plan nog weleens sabotteren. Eerst doosjes, dan vrouw en kinderen. Bij ons thuis. Hij kon weleens enigszins geirriteerd zijn. Behoorlijk geirriteerd. Nogal uit zijn hum. De messen slijpend en een plan voor onze executie beramend.
Toen we buitenkwamen was vader verdwenen. Er stonden alleen drie pubers in neonkleur. Een vrij logische transformatie, ware het niet dat het als strafmaatregel niet bijzonder effectief was. De pubers deden namelijk niets, behalve neonkleurig zijn.
Hij is héél boos, zei mijn moeder.
We moeten nu heel voorzichtig naar huis en polsen of hij nog benaderbaar is.
Dat deden wij.
We gingen heel voorzichtig naar huis, met trillende beentjes en rinkelende botten - hoewel dat laatste geluid ook afkomstig kan zijn geweest van de drie kopjes die ik mij bij AH had aangeschaft - en slopen het huis in.
In de keuken stond mijn vader heel vredig koffie te zetten en brood af te snijden.
Maar toch.
Het kon een ritueel zijn.
Eerst brood, dan vrouw en kinderen. Zo'n broodmes is een heftig ding (en ja: hier wordt nog ouderwets heel brood gekocht en handmatig gesneden. Mijn moeder had een waslijst van redenen om van mijn vader te scheiden, mijn vaders voornaamste reden van instemming was het feit dat mijn moeder al 27 jaar het brood scheef snijdt. Eens is de maat vol)
Afijn.
We vroegen, fluisterend, nog op de drempel, klaar voor de vlucht: was je erg boos om onze boodschap..?
Welke boodschap?, vroeg mijn vader.
Oude oogjes. Het enige wapen in de strijd tegen obsessies.
