Naturally

Zo word ik nog regelmatig wakker met Alone Again in mijn hoofd. Ook als ik niet sliep.
De eerste keren dat Alone Again mij wekte verstond ik het verkeerd.
Dit hoorde ik:
In a little while from now
If I'm not feeling any less sour
I promise myself to treat myself
And visit a nearby town

Dat vond ik mooi.
Zo'n melancholieke man die in al zijn triestheid en weemoed probeert zichzelf op te vrolijken.
Die zichzelf, ondanks alles, toch een traktatie waard vindt.
Een stadje opzoeken. Een beetje dwalen. De mensen bekijken, nog steeds treurig zijn, jezelf een beetje haten maar denken: kom, wees nou grootmoedig, gun jezelf nou iets moois en fijns, zie het stadje en adem, koop maar een ijsje of een broodje, stil maar, alles komt goed.
Ik moest altijd een beetje huilen van Alone Again.

Toen zocht ik de tekst op. Al mijmerend over de schoonheid van die eerste vier zinnen, al huilend om die zachte, kleine tragiek, verloor ik de rest van de woorden wat uit het oor, namelijk.
Ik las de alinea.
Ik moest het verkeerd lezen, dus ik las nog eens.
Ik luisterde, met de tekst ernaast, en las, met het lied ernaast.
Het stond er echt.
'And visit a nearby tower
And climbing to the top will throw myself off...'

Ik moet nog steeds een beetje huilen, elke keer als ik Alone Again luister.
Maar het lieflijke is er een beetje af.