Stapsgewijs

Ik heb het moment de luxe over 3 Psychiatrisch Specialisten te beschikken.
De eerste twee zijn niet zo'n succes.
Er is, allereerst, mijn persoonlijk begeleidster. Ik noem haar bij voorkeur Domme Augusta; ze ziet eruit als een zwakbegaafde ree, met grote verschrikte ogen. En alles is ok en jeej en blij en ach en wee en begrip alom. Af en toe prettig, maar meestal niet.
Dan is er is de medicijnman.
Die heeft een tijdje de behandeling ingepikt, omdat hij mij wel een interessant geval vond.
Na een paar weken vond ik zijn bemoeizucht genoeg worden, en heb ik hem de mond gesnoerd. Terug in je hok. Pillen, en voor de rest heb ik Augusta.
Hij was hoogst beledigd, en vroeg de volgende keer op zoetsappige toon of ik het nog wilde hebben over het vorige gesprek, dat was toch wat raar gelopen he..?
Nee hoor, zei ik rustig. Hij weer beledigd.

De derde is scheepsrecht. De derde Heerst. De derde is lief en zacht en wollig en knuffelbaar en alles en alles. Helaas is zij een lease-psych. Ik heb haar voor twee maanden, en ik leer bij haar om alleen naar mijn Gesticht te fietsen. Pas als ik onafhankelijk en zelfstandig kan komen kom ik in aanmerking voor intensievere behandeling, namelijk.
En dus heb ik K. gekregen, voor een duidelijk begrensde periode, omdat ik anders maar misbruik ga maken en achteroverleunen en dergelijken.
Met K. heb ik een trainingsschema opgesteld. We hebben de weg van huis naar gesticht uitgetekend en in stukjes geknipt, met beschrijving van eng naar minder eng (of andersom), en de benodigde stappen. We hebben ontspanningsoefeningen gedaan en afspraken gemaakt. Huiswerk, met betrekking tot zowel de ontspanningsoefeningen als de stapsgewijze afstandsoverbrugging.

Nou ben ik niet zo goed in ontspannen. Ontspannen is een dermate stresswekkende situatie dat ik dat alleen aandurf in tijden van totale kalmte en rust. Ontspannen is een doel, geen middel. Geen speld tussen de krijgen, vind ik zelf.
In stapsgewijs ben ik ook niet zo goed. En ook huiswerk maken is nooit mijn sterktse kant geweest.
Needless to say dat de hele planning gedoemd is te mislukken.
Omdat ik daar zelf rekening mee had gehouden vind ik het eigenlijk nogal goed gaan. De ervaring leert dat ik in vergelijkbare situaties allang was gaan spijbelen. Met uitvluchten was gekomen. Had gelogen.
Zo niet in dit geval. Ik blijf naar K. gaan, en ik beken eerlijk en open dat het van geen kanten gaat, maar dat ik beslist wil doorgaan. Ik ben dol op K, mijn plan is dat zij Augusta gaat vervangen, maar dan moet ik eerst een zekere basis hebben, en het einddoel van de planning (het zelf naar het Gesticht fietsen) wil ik hoe dan ook halen.
Dit heb ik allemaal duidelijk met K besproken. Geen vergissing mogelijk.

En zo zat ik vanochtend bij de pillendokter.
Hij bladerde in mijn dossier.
Het gaat niet zo goed he? Niet gelukt, niet gelukt, niet gelukt - wat is dat allemaal?
Dat ik ziek was geweest, zei ik hem. En nog een en ander.
Maar dat hij niet bang hoefde te zijn dat ik dingen zou gaan rekken of zou gaan spelen, want dat ik me gewoon aan de planning zou houden. Dag 5 stap 5, en niet anders. Als ik afspraken niet na kwam was dat mijn eigen pech, daar zou de behandeling niet onder lijden.
Zo, daar heb ik hem mooi ontwapend, dacht ik.
Mooi niet. Ziek en omstandigheden, dat was een domme zet van me geweest.
Dat dat wel een beetje mijn geschiedenis was he?
Altijd omstandigheden, er zouden ook altijd omstandigheden zijn, dat hij er geen vertrouwen in had, dat ik eigenlijk ieders tijd zat te verdoen, jammer hoor.
Ik liet het allemaal gelaten over me heen komen.
Receptje dan maar?
Ja graag.
Dag Puck, tot over een maand.
Dag meneer, tot dan.

Ik heb hem niet verteld dat ik alleen naar hem toe ben gefietst.
Alleen terug.
Anderhalve maand vóór op schema.