Keep on moving

‘Natuurlijk mag je sporten’, zei de huisarts. ‘Heel goed zelfs!’.
Ik vond het vreemd.
Overal zeiden ze toch dat je moest rusten met ischias.. maar ja, als hij het zei..

Twee dagen later was mijn been zo verlamd dat lopen al een kunst was, laat staan sporten.
Maar dan zou ik tenminste lopen. In beweging blijven. Wel opletten, want als je je been niet voelt wil je nog wel eens misstappen. En aangezien al mijn gewrichten toch al wat gammel in elkaar gezet zijn kon dat tot ongewenste complicaties leiden.
Hop - daar ging de enkel al.
Pas op. Rustig aan.

In vijf minuten legde ik de normaal gesproken twee minuten durende weg naar de tramhalte af.
Een half uur later liep ik nog een metertje of 200. Daarna plofte ik uitgeput op een bankje.
Grappig, dat been was nu echt helemaal weg.
Drie kwartier later de tweehonderd meter weer terug. Weer in de tram. Weer naar huis. Tien minuten, nu.

's Middags vroeg ik nog eens voor de zekerheid aan de fysio.
Sporten, is dat echt wel goed..?
Jazeker! Blijven bewegen!
Nou ja.. dacht ik aarzelend; misschien waren het dan juist wel die totaal anderhalf uur zitten, die me hadden genekt.

En dus sleepte ik me vanochtend naar de sportschool. Trap af, treetje voor treetje, bengelend aan de leuning. Geen grondoefeningen, aangezien ik in normale doen al over mijn eigen voeten struikel. Fietsen, wat krachtoefening.

Blijkbaar is je lichaam voortdurend bezig met overleven, corrigeren en stabiliseren, als er ergens iets scheef zit. En als er čn een been stuk is čn een oog, dan is er niet zo bar veel energie meer over voor alle rest.
Zelden heb ik me zo ziek gevoeld tijdens het sporten. Hartkloppingen, koud zweet, rillingen, misselijk, duizelig. Maar Fysio had gezegd: sporten - en Fysio vertrouw ik met mijn leven. Huisarts niet, maar Fysio wel.

Na afloop bleek dat mijn gedachte gisteren wat onderschat was. Nu, nu voelde ik mijn been echt niet meer.
Gelukkig ben ik overdag voornamelijk melig over dit soort dingen.
Dus ik ren door huis als een spastisch geitje. Maak mijn moeder compleet overstuur, door een hand voor mijn rechteroog te doen: ‘waar is mama? weg is mama!’

Vanavond. Dan raak ik wel weer in paniek. Nu even niet.