Juni

Ineens liggen de woningen voor het oprapen.
Er zijn niet zoveel voorrangsverklaringen, althans niet in de wijken waar ik zoek. En dus sta ik voor elke woning eerste. Of tweede. Niet lager.
Het schept verantwoordelijkheid. Tegenover mezelf. Volwassenheid van overwegen.
Ik kan niet langer zeggen: normaal sta ik zesentachtigste, dat ik nu zesde sta is Het Lot, als die anderen hem niet willen ga ik ervoor.
Niks Lot, niks toevalstreffer. Eigen verantwoordelijkheid.

Vorige week stond een woning in de straat van mijn moeder aangeboden. Drie huizen verder, om precies te zijn.
Ik reageerde, impulsief, maar de database was stuk. Dàt zag ik wel als het lot; het lot dat mij dwong even stil te staan bij mijn beslissing.
Ik vroeg een serie van 18 vriendjes en vriendinnetjes om hun mening.
Snel een woning, lage huur, maar: dichtbij mijn moeder. Wat zal ik doen?
Iedereen reageerde, wat me eigenlijk nog het meest raakte. Lieverds.
10 Mensen zeiden Ja!
1 zei Nee!
3 hadden geen duidelijke mening
2 zeiden misschien, maar neigden naar nee
2 zeiden dat werkelijke onafhankelijkheid zou beginnen bij het zelf maken van een beslissing.

Die laatsten hadden gelijk.
Ik haatte hen erom, en had ze eens te meer lief.

Natuurlijk moest ik zelf beslissen.
Maar het bespreken met de vriendjes en vriendinnetjes had als voordeel gehad dat ik zelf nog eens stil stond bij mijn afwegingen.
En ondanks de 10 Ja's besloot ik tot een Nee.
Niet uit recalcitrantie. Gewoon omdat het zo beter was.

Vandaag belde ik de woningbouwvereniging. Gewoon, voor de een of andere vraag. Ja, zei T., ik zie dat je nu ook eerste staat voor de Hoplastraat.
He? Hoe kan dat nou?
Alleen de output van de database was ziek geweest, blijkbaar. Hij had geweigerd op het scherm te laten zien dat mijn aanmelding was geaccepteerd. Maar stiekem had hij dat toch gedaan.
Ik had daar alsnog een Teken in kunnen zien. Dat de woning en ik schijnbaar toch voor elkaar waren bestemd. Ik zag er een uitdaging in, om bij mijn standpunt te blijven, en besloot op hetzelfde moment dat ik het huis niet zou accepteren. Ik zou de uitnodiging afwachten, ik zou de woning gaan bezichtigen, maar alleen om een beeld te krijgen van de bovenwoningen in die buurt.
Ongeduld als ik ben belde ik ook even aan bij de bovenbuurman van mijn moeder. Daar toch even kijken.
Het was een snerthuis. Te benauwd, te bedompt voor mij.
Maar met de buurman had ik een fijn gesprek.
Je moet je gedragen naar het seizoen van je leven, zei hij. Niet als het zomer is doen of het al winter is.
Maar, zei ik, misschien is het wel zo dat ik een beetje achterloop.. Dat ik nog in de lente ben blijven hangen. En lentes kunnen soms nog verdomd fris zijn.
Maar ik beloofde hem: als de zomer zou aanbreken zou ik ervan genieten, met volle teugen.
En ik meende het.

Zoveel aanbod maakt kritisch. Of gewoon verwend.
Zo wil ik beslist niet in een buurt wonen die 'gezellig' is. Dorpse inmenging, bemoeizuchtige knusheid, de 'effe bakkie doen'-mensen - ik mijd ze als de pest.
Mijn moeder vindt dit verwend, te veeleisend. Maar ik ken mezelf: ik loop overvol en uiteindelijk totaal leeg, bij teveel mensen om me heen. Ook eigen verantwoording, ik weet het, maar voor alles is een tijd. Ik heb voorlopig al mijn energie nodig voor het zelfstandig leren fucntioneren. Ik kan geen grenzen aangeven, ik zal het echt wel leren, maar niet onmiddellijk. En als ik nonstop op mijn hoede moet zijn voor dat wat voelt als een emotionele invasie en roofmoord ben ik binnen een paar maanden kapot.
En dus zijn De Buren een criterium.

Er zijn de trappen, in verband met de gewrichten.
De afstand tot mijn werk, mijn andere werk, sport, het winkelcentrum. Natuurlijk is mijn wereld bizar klein, natuurlijk zal die eens groter worden. Maar eens is niet nu. En om bij 'eens' te komen zal ik 'nu' dor moeten komen. Met werk, met eten, met wat beweging.
De grootte van het balkon, de weidsheid van woning en omgeving. Al is het maar een gevoelsmatige weidsheid.
Aanwezigheid, of mogelijke aanleg, van een CV. Alweer om de gewrichten, en om de eeuwige kou die niet lijkt te wijken voor hoeveel lichaamsbeweging en zon ook. Spanning, ongewtijfeld. Maar het is er wel.
Afstand tot openbaar vervoer.
Grootte van de woning. Graag twee kamers, dat is al één meer dan ik nu heb, graag ook ruime kamers, maar drie kamers - ik weet niet of ik dat wel aankan. De boel moet ook nog schoongehouden, en er zijn nu al tijden dat ik wekenlang in apathie doorbreng en het stof in kleine heuvels over mijn linoleum zie wandelen.

En dan natuurlijk de kosten.
Zo is daar de woning die ik maandag mag gaan bekijken.
Prachtige lokatie, lieverd van een buurvrouw bij wie ik vandaag al zomaar mocht komen kijken (omdat de woning identiek is aan de hare en de bewoners immers al vertrokken zijn).
Een berging, een balkon, één-hoog.
Maar de huur is €417,47. Daarvoor kan ik huursubsidie krijgen, dan blijft er nog pakweg €215 over, maar hoe zit het met de vaste stookkosten van €85 per maand?
En waarom kom ik voor deze woning wèl in aanmerking, maar valt de woning waarvoor ik eerder vandaag onmiddellijk verliefd werd (grote gezamelijke binnenplaats, één-hoog, trap binnenshuis - een eigen Boven! - ruime badkamer, enorme woonkamer), waarom valt die buiten mijn inkomen? Terwijl er geen vaste stookkosten zijn, en de huur krap €50 hoger is?

Langzaamaan worden we groot.