Waarom, daarom

Ik moet twee wekkers hebben. Eén extra, die een minuut na de andere afloopt. En die aan de andere kant van mijn kamer staat, zodat ik er wel uit mòet.
Twee dagen op rij, hoe krijg ik het voor elkaar.
Maar wegens tijdgebrek besloot ik voor één keer het haar kammen achterwege te laten. Ik heb veel, lang en fijn haar. Kammen duurt eeuwen en mag nooit bruusk gebeuren, omdat ik het er dan met bossen uittrek. Dus haar kammen vreet tijd, die ik nu niet had. En het kon na het slapen altijd nog, toch..?
Appeltje, mandarijntje, roggebrood.

Ik las de reactie van Eveline.
'Niet aankleden maar eten in pyjama.'
Gut, zij dacht in wezen hetzelfde. Waarom ook niet?

Ergens halverwege het ontbijt werd me het antwoord spontaan geleverd.
Ik voelde me vies. Lui. Gulzig. Hoe durfde ik maar gewoon te gaan eten, met al die ongekamde troep op mijn hoofd? Had ik dan helemaal geen zelfdiscipline?
Ik dacht aan het spijkerbroekloze ontbijt van laatst. Dat was eigenlijk niet zo'n succes geweest. Afwezigheid van broekband geeft me het gevoel dat mijn buik oncontroleerbaar in de rondte zweeft en zwerft. En als iets gecontroleerd moet worden is het mijn buik.

Eten in pyjama is een halfnaakt eten. Een ongewassen eten. Een ongekamd eten.
Eten in pyjama geeft me het gevoel dik, smerig, zwak en lomp te zijn.
Als iemand ooit nog eens zegt: 'hoezo heb jij een eetstoornis? Je bent toch niet heel dun?', moet ik hem of haar eigenlijk eens vertellen over mijn weerzin om zelfs maar twee slokken water te drinken als ik ongekleed ben. Het is veelzeggend, vrees ik.

Ergens tijdens deze bespiegelingen kwam mijn moeder mijn kamer binnen.
Ze begon te praten.
Ze begon te praten, terwijl ze weet dat mijn kamer en mijn hoofd tot anderhalf uur na opstaan absoluut verboden gebied zijn! Hoe kon ze! Wees stil, laat me met rust, laat me in mijn coconnetje van warm en suf en stil, ga weg!!!
Ik draaide door. Ik schreeuwde en krijsde. Ga weg ga weg ga weg ga weg!

Ik keek naar mezelf, schudde mijn hoofd.
Raar wezen. Wat deed ik raar. Ik was beslist ontoerekeningsvatbaar te noemen.
Oh. Dat was eigenlijk wel fijn.
Wordt er in de gestichtsfoldertjes niet altijd gezegd dat patienten die onstabiel zijn, of zich in cisis bevinden, ongeschikt zijn voor het volgen van therapie?
Mijn ontwaken was crisistijd.
En dat ontsloeg me van de verplichting van het Pyjama-ontbijt een werkpuntje te maken.

Ik stond op om mijn haar te kammen, en schonk me nog een kopje koffie in.