Bij de volgende toon..

Vreemd, zoals klussen naweeën kan hebben. Dat het geen afgerond geheel in een afgebakende tijdsspanne is, maar dat het een langzaam dovend einde kent, met af en toe kleine oprispingen.
Zo kon ik toch zweren dat het klussen in mijn moeders huis klaar was. Omdat alle Grote Daden gedaan waren.
Het verfafbranden, het schuren, het verven, de plafonds, de muren, de vloer. Gruwelen met een begin en een eind, een opgeluchte laatste actie. Klaar.

Maar ja.
Dan blijkt tijdens het verven van de verwarmingsbuizen de keukenmuur te zijn beschadigd, zodat de hele keuken opnieuw geverfd moet.
De drempels, weggehaald toen het vinyl kwam, geschuurd en daarna vergeten in een hoekje, moeten nog steeds gebeitst en teruggeplaatst.
De nis in de gang moet behangen met strips voor plankendragers.

En er was de telefoon.
Dat zou ik wel even doen, dacht ik een week of drie geleden. Ik had vaak genoeg met telefoons geklooid om ze van achter naar voor te kennen, om ze blind uit elkaar te halen en weer in elkaar te zetten (zonder verlies van functionaliteit, uiteraard).
Maar dat was voor ik de prehistorische leiding van mijn moeder zag.

Ergens twee eeuwen geleden moet men een leiding in de grond hebben gegooid. Gewoon, voor het leuk. Een eeuw later werd er een huis op gezet. Nog een decennium of wat later dacht men: dat met die telefoon enzo, daar kunnen we best die draadjes voor gebruiken, die daar uit de grond steken. Ach ja, dan houden we er maar een paar over. Die vetten we in en plakken we aan elkaar, paar losse touwtjes omheen, klaar.

Na vier uur gaf ik het op. De telefoon deed het soms. Met volstrekte willekeur, zonder enige leidraad van tijden of omstandigheden. Die KPN-er à €40 per uur (plus €30 voorrijkosten) moest dan in vredesnaam maar komen.

Die kwam vandaag.
Na het herstellen van de moederleiding kwam het door het huis trekken van draden en kastjes. Dat vond ik te gortig, dat kon ik heus zelf wel.
Dag Mijnheer, dank u wel, gaat u maar fijn naar huis.
Van 14:30 tot 19:15 was ik vervolgens bezig met door gaatjes duwen van leiding, langs de plinten leiden en vastspijkeren, onder de verwarming kruipen, achter de boekenkast, gaten borend en plankjes zagend (want het stopcontact recht boven de plint gaf geen ruimte voor de draad die eronderuit moest komen, dus er moest een ophoginkje komen). Stekkertjes aan draad maken, alles passen en meten, synchroniseren van mogelijkheden enerzijds en perfectionisme anderzijds.

Alles doet het nu.
Maar het geld dat wij hiermee hebben bespaard was die KPN-er van harte gegund.