Grof vuil

Vorige week was ik in een kringloopwinkel. In drie kringloopwinkels, om precies te zijn.
Ik keek en vergeleek, ik bewonderde en verafschuwde, en ik kocht twee vaasjes en een spekstenen pelikaantje.
Oude vaasjes. Een oud pelikaantje.
De verkoper nam het in zijn handen alsof het puur goud was. Hij berispte zijn winkelmeisje die de twee vaasjes in elkaar zette en wou inpakken.
Eerst inpakken, dàn in elkaar!
Zorg voor alles.
Elke stukje meubilair, mooi of lelijk, oud of nieuw; elk stukje glas of aardewerk, de meest kitcherige troep, de commode die bijna uit elkaar viel: alles werd behandeld als een koningskind, als het liefste en teerste op aard’.

Hoe schril was het contrast met de straten van Den Haag, gisteren.

Woensdag is groot-vuildag.
En vanaf dinsdagavond loopt alles vol.
Schoonmoeder die naar een verpleegtehuis gaat, gezin met vijf kinderen dat de zomervakantie gebruikt voor de grootscheepse verhuizing, verre tante die eindelijk de pijp uit is.
En de inboedel wordt zonder zorg en respect, zonder enig onderscheid en voorafgaande schifting op straat gekwakt.
Stoelen die te oud zijn om nog te kunnen gebruiken, maar waar duidelijk tientallen jaren met liefde op is gezeten.
Langspeelplaten, dozen vol.
Serviesgoed. Kleine barstjes tussen de zachtroze, vervaagde bloemen.

Er zijn een paar zaken die wat mij betreft nooit, nóóit op straat mogen eindigen.
Foto-albums.
Persoonlijke papieren, als diploma's of oorkondes.
Correspondentie.
Knuffelbeesten van kinderen.
Goed meubilair, slechts gedumpt omdat het in het interieur van de familie zou misstaan. Te lui om even de kringloop te bellen, die het gratis komt halen en het een nieuw leven kan bieden.
En: toilettasjes van KLM. Gloednieuw, chique blauw, onschuldig en fris.
Die bij openritsen een oude gebloemde, besmeurde onderbroek blijkt te bevatten.

De walgelijkheid van het beeld, de liefdeloosheid van de dumpers; het kneep mijn keel de hele avond dicht.
Vergeleken daarbij waren de lijken bij CSI en Law & Order een opluchting.