Andere wereld

Vervuld van verwondering en ontzag. Om die katjes, zo frèle, zo sterk. Hun grilligheid: de totale overgave, de hunkering naar knuffels en contact, om dat contact net zo makkelijk weer te verbreken, jou met al je knuffels achter te laten en gewoon hun eigen weg te gaan. Hun inventiviteit en power. De sprongkracht, de gespitste oren bij het kleinste geluid, de autodidactische gaven waardoor ze alles zelf uitvinden, zonder dat iemand ze dat voordoet.

En verwondering om mezelf. Om het feit dat ik zo onder de indruk ben, ik die mezelf nooit als dierenvriend heb geschouwd. Nou ja: wel een liefhebber van dieren en de natuur, maar op afstand. Te onvoorspelbaar, te ongrijpbaar. Laat die beesten hun ding maar doen, als ik er maar niets mee te maken hoef te hebben. De complete aanbidding van dierenbezitters heb ik altijd een beetje bizar gevonden, tot aan plaatsvervangende schaamte of ronduit walgelijk - afhankelijk van de persoon. ja hoor, best, heel leuk wat je kat of hond of kip of cavia allemaal kan. Kunnen we nu gewoon weer even normaal doen..?
En nu zie ik mezelf in aanbidding. Of nee, dat niet. Maar een verwondering die me heel, heel stil maakt. Ingetogen, haast.

Toen ik vanochtend van huis ging was alles goed. Twee katten tegen elkaar aan in de draagmand, ònder het dekje. Ze hebben iets met 'onder'. Ik knuffelde en praatte, kreeg nul-komma-nul reactie en kende mijn plaats. Bescheiden ging ik mijns weegs.

Vanmiddag was ik even thuis.
Maus lag nog steeds, of alweer, in de mand. Ronja lag, hoe kan het ook anders, achter de verwarming.
Dit keer niet aan de buitenkant, maar helemaal in het midden. Niet verhuisbaar naar de zijkant, want tegengehouden door de bevestiging van de verwarming, en een plintje. En daardoor niet redbaar, want de draaiing die nodig was om haar bekken uit de opening te krijgen kon vanuit deze lokatie niet worden gemaakt. Althans: niet door mij.
Ik zette mij neer en startte het piekeren.

Ik zou de verwarming los kunnen schroeven, maar ik wist niet welk kraantje ik moest dichtdraaien. De kans zou groot zijn dat ik net het belangrijkste zou vergeten, en een complete overstroming zou krijgen.
Ik kon de dierenambulance bellen. In vredesnaam dan maar.
Ze zouden me terugbellen, er moest iemand anders gezocht ofzo.
Ik wachtte en wachtte.
Toen was de batterij van mijn gsm leeg.

Ik keek wat wanhopig naar de verwarming, en het kopje van Ronja dat erbovenuit piepte.
Twee pootjes, ook.
Ze trok zich op, greep naar de buitenrand van de bovenkant (snapt u het nog..?), trok verder, plofte terug.
Nog eens.
En verdomd! Na een hoop gesjor en gepuf van haar kant en wat gewiebel met haar heupen waarvan ik allang een hernia had gekregen hobbelde ze over de rand en op de grond. Ze schudde zich wat los en liep vlotjes de kamer in. Mijn juichkreten en hoera ik ben trots op je!! straal negerend.
Morgen hardboard kopen en erbovenop vastmaken, dacht ik nog, voor ik wegging.

Om zes uur kwam ik weer thuis.
Ik had 's middags, ergens onder het wachten en piekeren, drie bankkussens op de grond gelegd, met een enorm laken eromheen gewikkeld. Het was een stevig pakket geworden, als een chocoladereep in een meter cadeaupapier.
Daaroverheen had ik een gewoon formaat laken los gelegd.
Toen ik binnenkwam waren beide katten onvindbaar. Een haast routineuze blik leerde dat Ronja weer achter de verwarming zat. En op het kussenbed lag een vreemde bobbel. Maus, ongetwijfeld.
Ik sloeg het losse laken weg, dacht onmiddellijk Maus te zien en zag.. laken.
Op de een of andere manier was Maus onder het deklaken gekropen. Het stond strak, en aan geen kant was een opening te bekennen. Een soort omgekeerde Houdini. Ze ligt er nu nog. Opgerold, af en toe wat rekkend, en knorrend.

Ronja heb ik met één vinger troostend geaaid.
Achteraf bezien misschien stom, aangezien ze het nog weleens als beloning voor haar onderduikgedrag zou kunnen zien.
Uiteindelijk heb ik haar toch maar omhooggehesen. Ik ben op een stoel gaan zitten, met haar op schoot. Ik aaide, en kriebelde, en Ronja, tot gisteren nog steeds wegschietend (tenzij achter de verwarming..), bleef zitten. Rolde op haar rug, haar kopje in mijn hand duwend, haar achterpoten om mijn andere arm klemmend. Zacht trappelend met haar poten tegen mijn benen en buik; haar buikje tegen mijn hand. Een uur lang. En ik zelf niet in het minst bang, waar ik dat altijd ben voor dieren.
Ze deed me nog het meest denken aan een slaperige kleuter, net uit bed, warm tegen je aan. Dit even voor wie ooit een kleuter uit bed heeft getild, en nog nooit een kat op schoot heeft gehad.
Wat doezelig en zonder enige haast sprong ze op een gegeven moment op de grond. Liep wat rondjes door de kamer, keek me aan, liep naar me toe en sprong weer terug op schoot. Verbijstering mijnerzijds.

Ergens in de tijd moest ik naar de wc. Heel erg nodig. Weinig tegen te doen, ik mòest wel opstaan.
Toen ik terugkwam zag ik Ronja voor mijn bureau staan. Ze staarde naar het vak waarin haar zuster drie dagen geleden lag. Legde haar poten erin.. en sprong! Kedeng, met haar schedel tegen het dak van het vak, knal, haar rug ook, zjoef, helemaal naar het eind. Ik ben godsdankbaar dat ik Maus dit niet heb zien doen; zij is een stuk groter dan Ronja, ik had die knal niet willen meemaken.
Maar Ronja lijkt tevreden. Ze knijpt af en toe wat lijzig haar ogen toe, wappert wat met het stuk staart dat niet klem zit in de kleine ruimte, en spint.

En ik blijf me verbazen.