Theorie en praktijk

Ik heb een voorkeur voor ijskoud voedsel. Althans: als het ook koud hoort te zijn. Niet dat ik tomatensoep graag tegen het vriespunt aan heb ofzo. En het is ook pas sinds zes jaar. Ik was al gek, toen; het is niet zo dat ik op mijn vierde mijn nog onvolgroeide hersentjes heb dichtgevroren, en dat daarin de oorzaak van Alles ligt.

Maar goed. Koud, dus. Alles wat koud is moet kouder, en wordt door mij in het vriesvak gestopt. Blikjes cola, flesjes spa, de yoghurt 's ochtends en 's avonds, en zo voort.
En al deze jaren heb ik één gulden regel gehad: geen glas in het vriesvak. Niets in glazen verpakking. Geen aardewerk ook, maar vooral geen glas. Ik vertrouw glas niet. Het is te weinig flexibel en het splintert te erg bij beschadiging. Ik zie drama's voor me, bij glaswerk in het vriesvak. Te snel afkoelen, of te snel weer verwarmen. Krimp- en groeiproblemen, en daaruit volgende ontploffing.

Maar wat schetst mijn verbazing toen ik zojuist mijn kommetje biogarde in het vriesvak stopte en een potje bebogeen aantrof. Wat deed dat daar, hoe lang stond het daar al, en belangrijker: hoe was het daar gekomen?!

Dat kon ik nooit hebben gedaan.
Ik ben gelukkig nóóit moe, of afgeleid, of verward. Als ik 's avonds om halftwaalf een lepeltje bebogeen voor het slapengaan neem, zet ik het potje gewoon weer terug in het oude vertrouwde deurvakje naast de koffiemelk.
Mijn vader natuurlijk. Alles wat fout gaat in mijn leven is terug te voeren op mijn vader, zijn acties of zijn nalatenigheid. Mooi systeem hoor.

Maar de vraag is nu: zal het potje inderdaad ontploffen? Of is het stiekem al geimplodeerd, en valt het aan gruzelementen zodra ik het deksel eraf draai..?