Doelgroep

‘Zo beter?’

Het is druilerig weer, goed voor warme choco of, bij gebrek daaraan, extreem verveeld gedrag. Haar kammen, vlechtjes, mama showen.
De vlechten werden ernstig afgekeurd. Als in 'God zij dank', toen ik ze er weer uithaalde.
Maar het moest Anders dan gewoon. Anders en Beter. Nee, vooral Anders en Voortdurend Anders, vanwege het dreinerige weer.
Halve vlechtjes en die achter het hoofd in de nek samen en de rest los.

‘Zo beter?’

Nee. Natuurlijk niet. Dit is totaal uit stijl. Je kan niet zo Botticelli-achtig met je haar doen, en dan zó'n elastiekje erin, en die broek.
Daar hoort een jurk bij. Lang en wit.

‘Oh ja. En dan zo boodschappen doen zeker.’

Mijn vader. Mijn vader zou mijn redding zijn in deze. Mijn vader heeft zijn (of mijn) leven lang verlangd naar een meisjes-dochter, met lange vlechten en kniekousen en plooirokjes. En hij heeft een.. eeh.. avontuurlijke smaak (lees: géén smaak) als het om mode enzo gaat; ideaal als je op slechte dagen wéét dat je er belachelijk uitziet maar graag wat positieve feedback krijgt.

‘Papa, mama zegt Botticelli, dat is niet zo, toch?’

Nee. Meer pre-raphaelieten. En het kan niet met de broek, nee.

Ik had moeten weten dat ouders met een kunsthistorische achtergrond niet geschikt zijn in dit soort situaties.