Timing

Ik was een jaar of zestien toen ik op een goede dag halverwege school en thuis werd overvallen door een hyperventilatie-aanval. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt, wist niet wat me overkwam en meldde me eerst enigszins hysterisch bij een banketbakker op de hoek van de straat en vervolgens bij mijn huisarts, even verderop (geluk bij een ongeluk).
De man wist niet zo goed wat hij met me aanmoest, zo middenin zijn volgeplande spreekuur, en voerde me een seresta.

Domme actie.

Ik doe het niet zo goed op kalmerende spullen, reageer er in elk geval extreem heftig op en ik had het gevoel in een soort surrealistische dimensie te zijn gekomen. Nog steeds bang, maar toch niet - alles ongrijpbaar en vaag en gedempt en heftiger dan ooit. Maar dat wist de huisarts niet, ik was niet echt in staat het hem te vertellen. Kon hem niet eens bereiken vanuit waar ik dan ook was.

Jarenlang heeft hij me antidepressiva aangeraden, heeft hij me halve apotheken voorgeschreven bij griepjes en pijntjes - hetwelk ik allemaal heb afgewezen of gewoon nooit heb ingenomen.
En nu, nu ik sinds zijn eerste gulle aanbod op mijn twaalfde voor het eerst zelf vraag om iets pillerigs, nú gaat hij ineens weigeren. Begint hij over Valdispert (‘is dat niet tegen aambeien?’, vroeg mijn vader).

Valdispert??
Sinds wanneer is hij ineens zijn chemische weg kwijt?!