Mysteryman

Ineens was het er. Een stem, een gevoel, een herkenning. Eén zinsfragment, geen houvast, niets tastbaars, alleen één groot emotioneel déjà-vu.
Een vaderfiguur, was het.
Een leraar, of een therapeut. Een autoriteit.

Ik ging een stukje fietsen, misschien zou ik er al fietsende vat op krijgen. Of het vergeten.
Het was als een woord op het puntje van je tong, maar dan een hele situatie op het puntje van je gedachten.
Het zinsfragment was 'is een' of 'is geen'. Niet echt iets om gericht op te zoeken.
Twents accent, kwam er boven.

Ik herinnerde me vaag een gesprek met een therapeut, over een andere; '..is een SPV-er, geen psycholoog'. Iets over functie binnen een instelling.
Maar het kon best wishful thinking zijn, een sturen. Het kon compleet los staan van die niet te plaatsen stem. Projectie van de ene herinnering op de andere.
En als ik al mijn therapeuten langsliep kon ik me er geeneen voor de geest halen die me dit gevoel gaf.

Ik ben gewend dat mijn gedachten verbaal zijn, goedlopende zinnen en woorden.
Deze gedachte was niet concreet; het was meer als een smaak van vreemd voedsel. Iets proeft rond of zacht of zoet of scherp of hard, als vloeiend of rood of grijs, maar je kent de afkomst niet. Alle zintuigen worden één en vormen een compleet beeld, maar een woord heb je niet.

Deze stem, de bijbehorende persoon voelt streng en nors en toch warm. Een zweempje verliefdheid, maar dat is niets nieuws - als ik al mijn kennissen dáárop moet gaan selecteren houd ik nog een vrij onoverzichtelijke groep over. Vroeg of laat word ik op iedereen wel eens verliefd, iets met uitersten en voetstukken en balans vinden.

Ik vrees dat ik me erbij moet neerleggen. Die stem gewoon maar even moet laten rondzoemen.
Misschien is het net als dat vergeten woord. Schiet het ineens terug je geheugen in als je er lang niet meer mee bezig bent.
Maar frustrerend is het wel.