Nadenken tot stof

We hebben gestofzuigd, enige weken geleden. Wel vaker hoor, maar dit was Groots.
We hadden het dertig-jaar-oude tapijt verwijderd, en dat was een beetje ontbonden, van onderen. Over de hele oppervlakte van de gang lag een laag van pakweg een centimeter dik stof, vh. tapijtonderkant. Het tapijt zelf was niet meer dan een dun lapje gewoven draad.
De stoflaag hebben we toen opgezogen, en ineens deed de stofzuiger niets meer.
We hebben zijn dak geopend, en in zijn buikje was de hele zak leeggelopen. Of ontploft. Tot in elke uithoek van de zuiger zat stof. En dat was het einde van het nog redelijk nieuwe apparaat.

Waarmee ik maar wil zeggen dat ik echt wel wil schrijven, hier.
Er zitten zat logjes in mijn hoofd, genoeg momenten waarop zinnen zich als vanzelf aaneenrijgen. Maar op de een of andere manier lukt het niet ze ook daadwerkelijk neer te schrijven. Nieuwe woorden komen, verdringen de eerdere, verwarren zich, verstoppen alles.
Eén plus één is twee is honderd is miljoen is nul.
Ik zit en zwijg.
Terwijl ik, het beeld van de overleden stofzuiger voor ogen, er beter aan zou doen mezelf tot spreken te dwingen.