In oktober hebben kinderartsen van het Academisch Ziekenhuis Groningen een protocol opgesteld om in zeer uitzonderlijke gevallen het leven van jonge kinderen te kunnen beëindigen. Het ziekenhuis verwacht dat het in heel Nederland om tien tot vijftien kinderen per jaar gaat die ernstig en uitzichtloos lijden.
De presidentsverkiezingen hebben conservatief Amerika goed gedaan. Men spreekt zich uit. Het anti-abortusfront denkt dat het nu een overwinning kan boeken. Religieus-rechtse kringen zien het protocol van Groningen als hoogste vorm van 'barbarij' dat in bijbehorende termen moet worden veroordeeld.
'Het protocol van Groningen', aldus Hugh Hewitt, presentator van een nationale radioshow, 'had bovenaan de agenda van de Wannsee Conferentie kunnen staan.' Op 20 januari 1942 besloot de top van nazi-Duitsland in villa Wannsee in Berlijn tot uitroeiing van de joden.
Het kwaad dient niet alleen te worden veroordeeld, het moet ook worden bezworen. John Mark Reynolds: 'Sommige mensen kijken naar Nederland en vinden het aantrekkelijk. Maar Holland is een vastgelopen maatschappij. Het staat vijandig tegenover het voortbrengen van baby's. Het land heeft een cultuur van de dood omarmd.'
Dat Holland een vastgelopen maatschappij is geef ik onmiddellijk toe.
Maar mijn god, is één van deze sprekers wel eens in een gezinsvervangend tehuis voor meervoudig gehandicapte kinderen geweest? Heeft één van hen weleens een kind gezien dat niet kan praten, niet kan lopen, niet zelfstandig kan eten of drinken of ademhalen, doof en blind is, de ene na de andere infectie heeft, tientalle epileptische aanvallen op een dag heeft, zich hoegenaamd niet bewust is van zijn omgeving?
Me dunkt dat die tien tot vijftien ouderparen per jaar zielsdankbaar zijn voor dit protocol van Groningen.
In de VS zijn er patiënten die euthanasie verleend wordt omdat ze niet verzekerd zijn tegen ziektekosten, en hun familieleden niet voor de rekening op willen draaien. Goed, het heet daar geen euthanasie omdat versterving, uitdroging, of het ontwikkelen van een intolerantie voor morphine wat langer duurt, maar toch. Welke maatschappij is hier ziek? ijsbrand (URL) - 09 december 2004 - 12:16
"Het land heeft een cultuur van de dood omarmd."
Deze opmerking, hoewel betrekking hebbend op iets anders is hel waar en uitstekend toepasbaar op de dhimmitude-status die Nederland momenteel heeft, met dank aan de religie van Vrede en hun doodscultuur. Protocolletje, iemand? stoethaspel (URL) - 09 december 2004 - 12:42
Een typische splinter-balk-situatie Wasbeer - 09 december 2004 - 15:12
Ik word misselijk van Amerika Wasbeer - 09 december 2004 - 15:12
Wat ons niet aanstaat moeten we opruimen. Of het nu gaat om zieke kinderen, mongolen, filmregiseurs, populistische politici, etc. Moet ik nog even doorgaan? Welk land of cultuur is nu ziek? Paul (URL) - 09 december 2004 - 19:27
@Paul: 'wat ons niet aanstaat'...??
Ik geloof niet dat iemand zo vlot beslist over het al dan niet 'opruimen' van zijn kind. Je hoort mij met geen woord over 'mongolen', en de vergelijking met politici en filmregisseurs vind ik op geen enkele manier opgaan.
Hoe ver moet men eigenlijk gaan om iemand in leven te houden? Koste wat kost? Is dat in het voordeel van, in dit geval, het zieke kind?
We hebben het hier niet over een baby die wat astmatisch wordt geboren. Het gaat ook niet om één gestoorde gek die een missie denkt te hebben en systematisch zieken en zwakken uitroeit. Het gaat om een kleine groep ernstig zieke kinderen, voor wie je hart bloedt als je ze ziet liggen. Niet eens vechtend, alleen maar vegeterend. De beslissing tot euthanasie is er één die wordt gemaakt door ouders, in overleg met een arts - een persoonlijke kwestie. Puck (URL) - 09 december 2004 - 20:15
prachtig stuk Puck - ik ben het helemaal met je eens! Moniekie (URL) - 09 december 2004 - 20:27
Ik vind het bijna weerzingwekkend om een mening te hebben, ongeacht welke. Maar ik ben blij dat de mogelijkheid er tenminste is. Liesan (URL) - 09 december 2004 - 23:45
Heb je ooit wel eens euthanasie gepleegd? Nou, ik wel. Dat hoort bij mijn werk. En ik kan je vertellen dat het geen leuk werk is. Ik heb na vele jaren daar nu principiële bezwaren tegen gekregen. Want wie het ook bedenkt om actieve euthanasie te vragen, de patiënt zelf of de familie, het is altijd iemand anders die het moet uitvoeren. Heb je daar wel eens bij stil gestaan? Want wie zijn wij dat we mogen ingrijpen en iemand doden? En welke criteria leg je aan om iemand te mogen doden? En wie bepaald dat? En als je het niet met de criteria eens bent, wat dan? Hoe ziek een kind of volwassene is, uiteindelijk is euthanasie een vorm van doodslag. Niemand hoeft tegenwoordig pijn te lijden, er zijn genoeg adequate medicijnen om het lijden te verzachten. En als een behandeling medisch niet meer zinvol is mag de arts een behandeling staken. Dan kan een mens (of kind) uiteindelijk een natuurlijke dood sterven. En dat het vreselijk is dat je een kind ziet lijden, daar mee ben ik het helemaal eens. En dat je als ouders daar ook onder lijdt is logisch, maar rechtvaardigt niet een actief levensbeëindigende handeling. Paul (URL) - 10 december 2004 - 20:44
"Niemand hoeft tegenwoordig pijn te lijden,er zijn genoeg adequate medicijnen om het lijden te verzachten"
Volgens mij, verbeter me wanneer ik fout zit, is dit dus juist niet altijd het geval.
"In het protocol, dat tot stand is gekomen na overleg met kinderartsen in heel Nederland en dat is afgestemd met het Openbaar Ministerie, staat precies beschreven in welke gevallen het behandelteam het kind verder lijden kan besparen. Zo moet er sprake zijn van ernstig lijden dat niet via andere wegen, zoals geneesmiddelen, verlicht kan worden."
Overigens wordt een actieve levensbeëindiging ook niet gerechtvaardigd met het lijden van de ouders maar specifiek die van het kind. Actiereactie (URL) - 11 december 2004 - 09:38
Het gebeurt dat een patiënt soms niet altijd de juiste pijnstilling krijgt. En dat is niet goed. Sommige artsen zijn ook daar huiverig voor. Dat betekent dat de verpleegkundigen of familie moet aandringen op betere pijnbestrijding.
Mijn ervaring is wel dat de familie het lijden van een familielid soms emotioneel niet meer aankunnen en uiteindelijk om een euthanasie verzoeken. Zeker in die gevallen waarbij de patiënt zelf niet meer kan beslissen.
Het is ethische discussie. We kunnen een leven beeindigen, maar mogen we het ook? In principe is een handeling die schadelijk is voor de integriteit van het menselijk lichaam ethisch niet toegestaan. Paul (URL) - 11 december 2004 - 16:41
Ik geloof niet dat we hier te maken hebben met artsen die huiverig zijn om de juiste pijnstilling toe te passen.
Tevens is een verzoek van familieleden niet doorslaggevend.
Je schrijft dat een arts uiteindelijk de behandeling kan staken om zo tot een 'natuurlijk sterven' te komen.
De vraag die men zich dan kan stellen is in hoeverre de dood nog natuurlijk is nadat we hemel en aarde hebben bewogen om bewust leven te verlengen.
Overigens is de vraag, we kunnen een leven verlengen maar mogen we dat ook, wellicht eerder één die we stellen mogen.
Wanneer we dan over een ethische discussie praten vind ik het versterven als aangeboden alternatief allicht een wat vreemde, niets doen is m.i. uiteindelijk ook een handeling.
Overigens kan geen arts gedwongen worden tot het uitvoeren van euthanasie noch een verpleegkundige tot het uitvoeren van ondersteunende handelingen daarbij. Actiereactie (URL) - 12 december 2004 - 10:16
