Vooroorlogs?

Is het iets van oudere heren, van heren in het algemeen of van de generatie voor 1940, om telefoongesprekken staande af te handelen?

Het was me al eerder opgevallen bij mijn vader, en bij mensen van mijn vaders leeftijd, dat ze blijven staan als ze telefoneren; hoe lang het gesprek ook duurt.
En nu weer: om vijf uur fietste ik langs een van de vele huizen in de wijk (deze kamer zowaar sober, beschaafd en stijlvol ingericht), en daar stond voor het raam een oude man te telefoneren. Grijs; de schouders krom, het hoofd wat naar voren gebogen; in de ene hand de telefoon, zijn andere arm langs zijn zij.
Een half uur later fietste ik langs hetzelfde huis. En de man stond er nog steeds, in dezelfde positie en ook nog steeds telefonerend. Met een rust alsof hij zonder problemen nog een paar uur zo kon staan.
Het was wel een mooi, verstild beeld, eigenlijk.

Maar ik ga me nu wel afvragen: is het inderdaad iets van voornoemde groep, is het toeval, of heb ik zelf gewoon zulke luie benen dat ik bij elk ander gesprek dan naar winkels ("tot hoe laat bent u vanavond open?") al ga zitten..?