Uit alles wat de neuroloog had gezegd was gebleken dat hij eigenlijk heel verbaasd zou zijn als er niets op de MRI te zien zou zijn.
Surprise, surprise..
Ik had me netjes voorbereid.
Makkelijke kleren, ijzerwaren afgedaan; tasje met spullen-in-geval-van-nood, zoals water, puzzelboekje, cinnarizine tegen duizeligheid, citroen tegen misselijkheid, pepermuntjes. Drie keer plassen, schoenen uit.
Al bij het maken van de afspraak had ik het Ding mogen zien. Er was me uitgelegd: tot aan je schouders erin, koptelefoon met eigen muziek, meerdere cycli, rustig aan.
Toen ik er kwam was er een kooiconstructie die over mijn hoofd moest. Met kooi en al moest ik tot mijn middenrif naar binnen. Een koptelefoon was er niet, de eigen muziek was niet te horen door het lawaai van de machine. De radiologische dame was ongeduldig en sprak over tijdsdruk, planning, andere patiënten, en Nee Nee NEE bij de kleinste beweging van mijn handen.
Na twee minuten, net na de overzichtsfoto's en nog vóór de officiële cycli, hield ik het niet meer uit.
Ik drukte op de noodknop en na eeuwen wachten, zeker een halve minuut (weleens in paniek geweest..? Vijf seconden zijn al een eeuwigheid..), werd ik eruit gevist.
Even water drinken. Even adem halen. Snel snel SNEL, zei de radiojuf.
Ik werd weer teruggestopt. De boel was nog niet opnieuw gestart of ik kreeg totaal geen lucht meer. Voortdurend wilde ik omhoog komen, elke vezel in mijn rug duwde en trok omhoog, al mijn wilskracht was nodig om mezelf omlaag te houden zodat ik niet mijn neus tegen de kooi zou verbrijzelen. Ik hield het niet meer, drukte drie, vier keer achter elkaar op de bel en rende weg. Weg uit de onderzoeksruimte, weg naar mijn jas en tas, weg de trappen af naar buiten.
Ik had me zo verheugd.
Verheugen is niet het juiste woord: meer looking forward - ik had ernaar uitgezien. Concrete informatie, plaatjes van mijn hoofd, iets aantoonbaars, voor een duidelijke diagnose. Geen waarschijnlijkheden, vermoedelijk of voorlopig. Gewoon een ja of nee.
Ik voel me een loser, ik ben kwaad, treurig, kapot. Machteloos ook, want ik kan me geen enkele omstandigheid voorstellen waarin me dit wèl zou lukken. Onder volledige narcose, hoogstens.
Ik moet oefenen, op de een of andere manier. Mezelf vastgespen onder mijn bed, elke dag twintig minuten.
Iemand een bromfietshelm te leen, voor het echte gekooide effect..?
