Method acting

Ik ben op het moment nogal veel met de dood bezig.
Ik lees, en denk na.
Over leven en kwaliteit van leven, consequenties, euthanasie. Over grenzen, over het punt waarop moed vrees wordt en andersom.

Ergens in deze blije bezigheid las ik over heroine.
Het is, in het kader van nachtelijke verwerking, dan ook niet helemaal verwonderlijk dat ik droom van junkies en depressieve jeugdigen, op zoek naar drugs.

Wat ik dan wel erg vervelend en vooral onnodig vind, is dat de figuranten in mijn droom zich zo goed in hun rol inleven dat ze te stoned zijn om to the point te komen, en de halve nacht als in een loop opnieuw beginnen, blijven hangen en dralen. Met mij als een soort toeschouwer, alwetend en van bovenaf, mijn irritatie groeiend: 'toe nou, dat weten we nu wel, ter zake nu en ga anders weg, je houdt mijn dromen bezet!!'