Anders

Naar aanleiding van een thread elders schreef ik dit:

Aan het begin van onze relatie hadden mijn vriendin en ik precies hierover een discussie.
Zij vroeg aan mij wat ik van haar verwachtte, het was een informatief bedoelde vraag, maar ik klapte volkomen dicht.
'Ik heb geen verwachtingen', zei ik.
Onzin, zei zij; iedereen heeft verwachtingen. Ik heb ook verwachtingen van jou, dan zal jij ze ook van mij hebben.
Het ontaardde in een heuse ruzie, maar gelukkig zijn we eroverheen gekomen :)

Jaren later heb ik nog steeds geen antwoord.
Ik heb nog steeds geen verwachtingen.

Wel van mezelf. Massa's, veel te veel waarschijnlijk, gezien het feit dat ik met de regelmaat van de klok hevig in mezelf teleurgesteld ben.
Ik heb algemene verwachtingen: verwachtingen van een wereld, van een godsdienst, van een partner.
Maar of dat ook werkelijk verwachtingen zijn is nog maar de vraag, het komt eerder neer op 'wat zoek ik voor mezelf in [vul in]'. Filosofische kwesties, idealen.

Ik heb een introductiegesprek gehad met een eventuele nieuwe huisarts, en die man vroeg me: 'wat verwacht je van mij?'
Ik heb bijna gezegd: "Dat u gediplomeerd arts bent en nog weet wat u tijdens uw studie hebt geleerd, en dat u me niet aanrandt." Maar ik was bang dat hij me daarmee eerder een trauma zou toedichten, dan zou begrijpen dat ik geen idee had wat ik met een dergelijke vraag aanmoest.

Van anderen kàn ik niets verwachten, anders dan logische vereisten: een automonteur moet een auto maken en niet saboteren; een piloot moet kunnen vliegen en moet goed uitgeslapen en nuchter zijn; een winkelier moet geen producten in zijn schappen hebben die over de datum zijn.

Maar op ander gebied?
Nee.

Een verwachting impliceert een actief handelen van diegene van wie je verwachtingen hebt, en juist dat actieve handelen verwacht ik dan weer *niet*; dat kan ik alleen van mezelf vragen.

Op de een of andere manier vind ik 'verwachten' ook iets arrogants hebben.
Zelfs het tamelijk dictatoriale 'eisen' is, vreemd genoeg, nog bescheidener dan 'verwachten'.
Het is eerlijk, het is bazig, het is verwend; maar wat voor dreigementen of lijfstraffen je ook aan zo'n eis koppelt, je moet nog maar zien of het gebeurt. Terwijl je bij een verwachting dat vertrouwen al lang schijnt te hebben.

'Ik verwacht dat..' is haast synoniem aan 'ik ga ervanuit dat'.
Hoe kan je ergens vanuitgaan, als je afhankelijk bent van anderen, van omstandigheden? Wie ben ik om 'ervanuit te gaan' dat een ander iets zou doen?

Waarmee verwachten over het algemeen eerder een combinatie wordt van wensen en afwachten.