Proost

Gisteren nog schreef ik iemand een tirade, over hoe vreselijk het is als mensen geen zorg voor hun werk hebben, niet met hart en ziel hun uiterste best doen.

Vanochtend ging ik naar de kerk. De kerk waarvoor ik een week eerder het liturgieboekje had gemaakt.
Nog voor het begin van de dienst wees mijn moeder me bestraffend op een zin: "Wind je niet, laat je woede varen.."
Puck toch. Zie je wel dat je me het altijd moet laten lezen voor je het inlevert!
Schoorvoetend gaf ik mijn anonimiteit op en liep naar de voorganger, die ik tot dan toe alleen via mail had gesproken, om hem op mijn tikfout te wijzen.
Er mist een 'op'.. Ja, aangenaam.. ja het werd ook wel tijd dat we eens kennismaakten.. mijn excuses voor de slordigheid..
Och, als dat het enige is, zei hij; van harte welkom in elk geval, erg leuk dat je er bent.

De dienst begon, en we waren toe aan de betreffende zin.
Mijn moeder en ik lazen het vervolg en schoten tegelijk in de lach. "Slechte mensen worden verdelgd, wie hop op de Heer, zullen het land bezitten."

Puck!!!
Ja sorry.. ik was moe, en mijn toetsenbord doet raar..

Even later besefte ik: maar R. mailt me de teksten altijd, ik hoef alleen maar te copypasten!
Ik siste het mijn moeder toe: het is niet mijn schuld, het was zijn typfout!
Dat is geen reden, wees ze me streng terecht. Je moet zorg hebben voor je werk, als hij een fout maakt moet jij die verbeteren. Dat is je taak.
Het was zijn typfout.., pruttelde ik nog na.

Maar ze had gelijk.
En ik vrees dat ik tot in lengte der dagen, te pas en te onpas, te horen krijg: Hop op de Heer, Puck!