Yonder, far far away

Tussen Poschiavo en Tirano heeft het spoor geen bekadering. Geen muurtjes of railing: gewoon bielzen, recht naast de weg.
Wat een vertrouwen. Laag percentage suicidalen, denk ik. In Poschiavo en Le Prese verandert de trein zelfs in een veredeld soort tram (einer Art Straßenbahn): gewoon rails op het asfalt. Fietsers en auto's op dezelfde weg als de trein.
Poschiavo heeft, by far, het lelijkste station dat ik ooit heb gezien. Modern en toch vervallen. Industrie-achtig, maar grauwwit en kaal. Halfslachtig: niet strak en geslepen, maar ook niet oud en schilderachtig. Alleen maar saai, ongeorganiseerd en fantasieloos. En dat in zo'n poetische omgeving. Schöne historische Ortskern, my ass.
Maar er was een meer. Een itty bitty piece of meer, maar het was er.
Geef mij een meer en je hebt me tevreden. Ik hang mee in de bochten om om het hoekje nog een laatste glimp van water te zien - wat vrij zinloos is als de camera niet ook zijn hoofd omdraait, maar het is een reflex. Scandinavië was in meer-opzicht het beste. Zwitserland is saai. Alleen maar bergen.
Ik kijk naar rolstoelvriendelijkheid, merk ik. Rotspaadjes en glooiende bergweiden zijn dat beslist niet. Maar het meer had een verhard pad (knus naast de trein, uiteraard).

Die schönsten Bahnstrecken Europas.
Geweldig programma voor hen die om acht uur in slaap zijn gevallen en dus om halfvier klaarwakker zijn.