Een en ander

Sinds een dag of twee had ik het idee dat mijn ogen wat vreemd deden.
Vreemder dan eerst.
Nou kon het best zijn dat het gewoon mijn idee van een verzetje was. Energie richten op zaken die er helemaal niet zijn.
Vrijdag naar de fysio en de tandarts, dinsdag naar de verpleegkundige, donderdag naar de KNO-arts - tussendoor allemaal lege vrije dagen. Saai hoor. Dan kan je je best gaan verbeelden dat je ogen achteruit gaan.
Maar ach, ik moest toch wat beweging hebben en bij de Pearle zijn ze aardig.
Ergens sinds december waren mijn ogen in elk geval vóóruit gegaan, dat wist ik zeker; als ze dan de laatste week ook maar ietsjes achteruit waren gegaan had ik netto nog steeds winst.
En gewoon voor de statistiek is het prettig om te weten hoe het ervoor staat.

Kunt u visus meten?
Alleen visus? Geen sterkte?
Nee. Alleen visus. En ik wil ook wel uitleggen waaròm [ik heb een ziekelijke neiging tot verantwoording afleggen - moet ik nodig afleren].
Je wilt politieagent worden?
[Geschokte lach bij mij]
Nou nee. Echt helemaal niet. Maar ik heb MS, en in mei kreeg ik een oogzenuwontsteking. Sindsdien zie ik slecht, maar als zoiets maar lang genoeg duurt ga je eraan wennen. Dan weet je niet meer wat normaal is, en of het misschien stiekem al veel beter is.

Dat begreep de mevrouw helemaal. En ze wou best even mijn visus meten.
(Ik zei al: bij Pearle zijn ze aardig. Bij een andere opticien vroegen ze een paar maanden geleden tien euro voor een visusmeting. Omdat ze vantevoren wisten dat het voor hen geen rendabele meting zou zijn: ik zou toch geen bril kopen.)

Een paar minuten later luidde het vonnis:
links 20%, rechts 40%.
Voor alle duidelijkheid: in december was het nog 40 resp 50%.
Mijn idee van 'vooruitgang' en 'netto winst' moet ik geloof ik wat bijstellen.

"Die stipjes op de eerste plaat, die moet je normaal gesproken gewoon kunnen lezen. Dan weet je waar je heen moet", zei de mevrouw opgeruimd.
(Ook al goed. Aan bezorgdheid heb ik niks)

Nieuwe afspraak gemaakt bij de oogarts, voor maandag a.s.
Die vermoedelijk niets kan doen - maar ik wilde sowieso wel graag weten wat ik in een oogheelkundige toekomst moet doen.
Of ik bij oogklachten naar haar moet, of alleen naar de neuroloog. En of het zin heeft om voor mijn min-een-half een brilletje op te zetten (zelf vind ik het idee nogal lachwekkend: 20% van de wereld zien en dat met een bril dapper ophogen naar 25%).

Niettemin en wat ik eigenlijk wilde zeggen:

Als iemand mij vandaag zou vragen hoe het gaat zou ik vanuit de grond van mijn hart 'Goed!' antwoorden.
En ik vraag me al jaren af waarop ik mijn antwoorden op de standaard welzijns-vragen eigenlijk baseer.

Mijn ogen zijn slecht. Ik slaap 12 uur per dag. Ik loop krom van de spierpijn omdat het me gisteravond een goed idee leek om een kwartiertje te gaan sporten. Het gehik van mijn ledematen in rust wordt steeds erger. Mijn linkerhand is stijver, mijn linkerarm pijnlijker; mijn rechterhand doet sinds een paar dagen mee en mijn linkerpink en -ringvinger hebben een vaag soort tremor ontwikkelt.
Maar toch voelt vandaag goed.
En ik snap eindelijk waarom.

Ik geef mijn antwoord op grond van mijn stemming. Ik leef blijkbaar een stuk meer in het moment dan ik dacht.
Als mijn stemming goed is zeg ik dat het goed gaat. Dat is niet eens een beleefdheidsantwoord, dat meen ik.
Goed is voor mij: niet somber en niet bang. Niet in een doorlopend moeras van zuigende duisternis en angst.
Goed is als ik kan lachen. Als er mooi licht is en leuke mensen, als ik scherpe discussies heb, interessante dingen lees of hoor. Energie genoeg heb om iets ook interessant te vinden.

Het wordt problematisch wanneer de vraagsteller mij enigszins kent. Als er vervolgvragen komen.
'Wat fijn! Wat doe je tegenwoordig?'. Tsja. Helemaal niets, feitelijk.
'Hoe gaat het thuis, hoe gaat het met de angsten, met je gezondheid, werk je, studeer je?'

Een analyse van de situatie volgt, ik word streng gewezen op het feit dat het natuurlijk helemaal niet goed gaat. De ander vertrekt met het idee dat ik in een diepe crisis zit, en ik ben met mijn neus op een totaalbeeld gedrukt dat net even uit mijn gedachten was.

Het dubbele is dat als het ècht slecht gaat, ik veel minder spraakzaam ben. Ik zal in een nare situatie nooit uitweiden over de aard van de narigheid; ik zal hoogstens op zeer afstandelijke toon zeggen dat het 'niet zo' gaat. Zelden vragen mensen dan door.
Feitelijk zou ik er beter aan doen om onder alle omstandigheden te zeggen dat het slecht gaat, om op die manier een opperbeste stemming ook werkelijk vast te kunnen houden.

Hoewel het soms nog wel leuke gesprekken kan opleveren.
Zo had ik net mijn moeder aan de lijn:

Ik voel me best goed!
Nou lieverd, wat heerlijk! En die heldere klare blik die alles ziet is ook zo fijn. Mijn kleine adelaar.
Ja! Hihi.. [ik giechel soms. Sorry hoor]
Nou. Rot maar op verder dan. Dag schat, eet smakelijk!

(Het oprotten moet u niet te ernstig nemen. Mijn moeder heeft zo haar eigen innerlijke conflicten. Als een plotseling gedaald gezichtsvermogen van haar dochter haar ongewild en ongepland op dit soort conflicten wijst, wreekt ze zich op de boodschapper van die ellende)