Beestenboel

Al jaren heb ik een standaarddroom, of beter gezegd: een standaarddroomelement.
Knaagdieren. Konijntjes, cavia's, hamsters.
Het begint met één exemplaar, in no-time zijn het er ontelbaar veel, ik voel me altijd overweldigd, machteloos en aangevallen en er is altijd wel één exemplaar in de massa dat klein en kwetsbaar is en kapot gaat.
Knaagdierdromen zijn standaard nachtmerries.

Vorige week zag ik een reportage over zwerfkatten in Rome. Ik geloof dat het een aflevering was uit het Avro-beestenassortiment: ik zag de dierenarts van wie ik nu de naam kwijt ben, en er was een voice-over van die vreselijke Anniko van Santen.
Er was een kattenasiel en katten op een kerkhof en een dame die drie keer in de week in het park de katten ging voeren.
Op een gegeven moment kwamen er zoveel katten tegelijk op deze laatste mevrouw af, dat ik spontaan terugdeinsde. Leuke beesten, mooie beesten - maar dit was iets teveel van het goede.

Onmiddellijk na het terugdeinzen vreesde ik een kattenvariant van mijn knaagmerries.
Ik vreesde dit zo actief, dat het vrezen tot mijn dromen doordrong: toen ik vannacht de eerste kat in beeld kreeg had ik een soort O Jee-Erlebnis. Met angst en beven wachtte ik het vervolg af.

Karrenvrachten kat kwamen inderdaad. In een boom. Meer katten dan ik ooit hamsters heb gedroomd.
Katten blijken niet eng. Katten worden gewoon door mij geaaid, waarna ik mijn weg vervolg.

(De losse hond die ik ergens tussendoor tegenkwam was creepy, though. En dan hebben we het maar even niet over de tweede droom, waarin iedereen in de tv een soort hologrammen zag, en stemmen hoorde die opdrachten geven, maar iedereen het ontkende en elkaar van schizofrenie en psychoses betichtte)