Smartlap

Er was een man. Ik zag zijn gezicht niet, alleen zijn witte T-shirt. Maar ik wist op dat moment wie hij was, hoewel ik nu werkelijk geen idee meer heb. Hij was vertrouwd, hij was veilig.
Ik lag met mijn hoofd op zijn buik.
Iemand zette de radio aan. Nederlandse volksmuziek à la Frans Bauer. Ik kreunde van walging, zocht de knop van de radio, wou hem op iets anders zetten. Maar er waren maar vier kanalen, en allemaal zonden ze levensliederen uit.
Ik zuchtte en steunde vol melodrama, plofte met mijn hoofd terug op de buik van de man. Hij zette de radio terug op het originele station en ik deed mijn theatrale versie van 'even tanden op elkaar': ik beet in zijn hand.
Hij grinnikte. En liet me gewoon doorbijten.
Bij ontwaken wist ik: dat is eigenlijk wat ik zoek.
Iemand die me doorziet, me op de goede momenten uitlacht; maar me af en toe ook mijn fratsen gunt.