Ik heb iemand doodgeslagen. Een uurtje geleden.
Ik was in gevaar en ik verdedigde me. Dat was op het moment zelf het engst.
Wat me bij wakkerworden het meest beangstigde was het gemak waarmee het uiteindelijke vermoorden was gegaan.
Maar ik heb mezelf wakker gemaakt. Da's wel een vooruitgang, dat is me nog niet eerder gelukt.
Ik wist dat ik droomde en dat ik mijn ogen open moest doen. Net op het moment dat ik werd opgepakt door de politie. Da's dan weer vrij laf van me. Sorry daarvoor.
Voor de meneer in de politiewagen: ja, u had de goede voor u. Hoe ik aan die kaki kniebroek kwam weet ik nog niet, maar op dat moment voldeed ik inderdaad perfect aan het signalement 'huldt zich graag in legerkleding'.
Ter afleiding ben ik nu 30 albums van Bob Dylan aan het downloaden.
Eigenlijk alleen maar omdat ik op zoek was naar één liedje. Grain of Sand.
Maar dat werd bij Joan helemaal niet door Bob Dylan gezongen.
Wat ik had kunnen weten, als ik niet zonodig moeilijk moest doen met losse zinsflarden en Google.
Het staat gewoon op
Ik vraag me af of ik deze nacht nog durf te slapen.
Ik val òm, maar elke keer dat ik voorbij Bob denk komen er weer hele nare bloederige beelden voorbij.
