Sag mir, wo die Blumen sind
‘Uw plant is weg... die vond ik zo mooi..’
‘Ja, degene die altijd voor de planten zorgde doet dat niet meer. Die zorgde heel goed voor de planten, maar met mensen was ze.. nou ja.. iets minder goed...’
Ik schoot in de lach.
Mijn moeder durfde al maanden niet meer mee naar binnen, elke keer als ik mijn werk ging ophalen.
‘Neeee.. dan zit daar weer die vrouw, je hebt geen idee hoe ze naar me keek, zo van haat vervuld, ik ga niet naar binnen..!!’
Eens had ik mijn moeder redelijk van slag aangetroffen.
Terwijl ze op me wachtte had een vrouw haar aangesproken. Of eerder: uitgescholden.
Op ijskoude toon had ze haar toegesist: je bent een hoerenkind, de duivel zit in jou, hoe durf je binnen te komen in het huis van God!
En sindsdien durfde mijn moeder niet meer mee naar binnen.
Ik vertelde het de rabbijn.
‘Ja.. nou valt dat zelfs nog mee, vergeleken bij wat ze tegen andere mensen zei..
Dus we hebben haar vriendelijk doch dringend verzocht om voortaan toch maar alsjeblieft weg te blijven..’
Wat eigenlijk best tragisch is.
Te krankzinnig om hanteerbaar te zijn, op een plek waar ze zich misschien wel heel veilig voelde en in elk geval een taak had.
donderdag 25 augustus 2005 - 10:43
Sag mir, wo die Blumen sind,
Wo sind sie geblieben?
Sag mir, wo die Blumen sind,
Was ist gescheh'n?
Sag mir, wo die Blumen sind,
Mädchen pflückten sie geschwind.
Wann wird man je versteh'n,
Wann wird man je versteh'n?
Sag mir, wo die Mädchen sind
Männer nahmen sie geschwind.
Sag mir, wo die Männer sind
Zogen fort, der Krieg beginnt.
Sag, wo die Soldaten sind
Über Gräbern weht der Wind.
Sag mir, wo die Gräber sind
Blumen weh'n im Sommerwind.
Geen hond die begrijpt wat je bedoelt - 26 augustus 2005 - 04:38
Mijn oma verzorgde de bloemen in de Hervormde Kerk in Veendam. Die kerk is geloof ik ingestort nadat ze dat niet meer deed. Die hele wereld is weg. Nu, ik kom nu een café binnen en er staan verse bloemen en ik denk aan oma en prijs de mensen die
frans - 26 augustus 2005 - 05:14
