Samenwerking

‘Drie dingen.
Ik heb een algemene vraag; ik wou graag een verwijsbriefje; en ik heb bubbeltjes. Kijk:  ’
- en ik liet mijn huisarts de vierkante centimeter van vreemde blaasjes op mijn arm zien.
Hm. Jeukt het?
Nee. Ik heb er totaal geen last van. Maar ik heb ze al een maand, en dat vind ik te lang.
Hij pakte een loep, mompelde wat.
Ja.. het lijkt op eczeem..

Mijn huisarts is veel leuker geworden sinds ik MS heb. Nonchalanter, rustiger. Menselijker.
Voorheen zou hij, om elke hypochondrische uitbarsting van mij te voorkomen, veel arroganter hebben gereageerd. 'Het is eczeem' (en laat daar geen twijfel over bestaan!)
Nu ik niet meer puur en alleen een zenuwwrak ben is hij niet te beroerd om te laten merken dat hij het ook niet allemaal weet.
'Het lijkt op eczeem'.

Ik ben zijn enige MS-patient. Dat is even verontrustend als rustgevend.
Hij heeft weinig vergelijkingsmateriaal: als er ooit iets gebeurd kan hij niet meteen ingrijpen!
Hij heeft weinig vergelijkingsmateriaal - zoals alle huisartsen in Nederland.

Er zijn naar schatting 8200 huisartsen en ruim 13000 MS-patienten. Dat zijn 1,7 patiënten per huisarts.
Dat wist ik niet. Toen de neuroloog in december met zijn voorlopige diagnose kwam heb ik de huisarts plàt gescholden. In gedachten althans - live ben ik niet zo'n scheld-held.
Hoe had hij dit over het hoofd kunnen zien, me zo lang kunnen laten doorlopen, klassiekere gevallen dan mij kreeg je bijna niet, met mijn ogen en gevoelsstoornis en draaiduizeligheid! Als ik mezelf moeiteloos in alle beschrijvingen herkende, waarom had hij mijn klachten dan niet herkend?!
Verkocht en verraden meldde ik me bij een andere huisarts. Die me rustig uitlegde dat een huisarts totaal niet alert is op een ziekte als MS, er over het algemeen geen verstand van heeft en het dus ook niet herkent.

Wist ik veel.
Ik ging er stiekem vanuit dat een arts tijdens zijn studie elk mogelijk ziektebeeld in de boeken voorbij ziet komen. Dat hij alles kan herkennen. En dat de specialisten er zijn voor de - nou ja. Specialistischer hulp.
En MS klonk zo bekend, zo common knowledge. Dat ik er nou helemaal niets vanaf wist.. maar de naam klonk zo gewoon, als ziekte.
Was dus niet zo.

Ik ging, nog enigszins wrevelig en terughoudend, terug naar mijn eigen huisarts. Die aangaf erg geschrokken te zijn. Begreep dat ik woest op hem was. Het speet hem; achteraf gezien, alle klachten van maanden nog eens op een rijtje zettend - ja: dan zag hij het duidelijk.
Dat vond ik sportief van hem. En dapper.
Eenmaal gekalmeerd las ik het verwijsbriefje voor de fysiotherapeut nog eens over, dat hij op 5 januari, vlak na het eerste bericht van de neuroloog had geschreven:
‘Vermoedelijk MS. Doorlopende behandeling voor 2005’.

Sindsdien zijn we goede vriendjes, mijn huisarts en ik.
Hij doet vaag en verstrooid. Hij is sneller en eerlijker somber; kijkt triest bij een nieuwe klacht en zegt 'ja.. het is natuurlijk een vreselijke ziekte..'.
Hij lacht sneller.
Niet neerbuigend of betuttelend, maar gewoon: hartelijk en aardig.

In ruil ben ik minder hypochondrisch.
Gisteravond zat ik net vijf minuten aan tafel, of mijn voorhoofd brak in vlammen uit.
'Gevoelsstoornis', dacht ik berustend. Ik bereidde me in gedachten al voor op drie weken pijn, op eventuele aangezichtsverlamming.
Maar het ging wel èrg snel. Zelfs voor een MS-klacht.
Binnen twee minuten verspreidden de vlammen zich naar mijn hals, mijn oorlel, mijn lippen. Het stak over naar mijn rechtergezichtshelft - en toen vond ik het welletjes. Ik liep naar de spiegel en zag grote rode plekken. Steeds roder wordend.
Oh shit.

Ik belde de huisartspost, maar terwijl ik in de wachtrij stond bedacht ik me: rode peper.
Ik had peper gesneden, en mezelf kennende daarna gedachteloos aan mijn gezicht gezeten.
Ik hing op. Wreef met een restje peper over mijn pols - indachtig de melk-temp-test van moeders.
Onmiddellijk verscheen er een rode brandende plek.
Waarna ik weer aan tafel ging.
Na twee uur was het leed geleden.
Ik ga beslist vooruit.

(De bubbeltjes zijn inmiddels een week of vier geleden.
Ik kreeg er zalf voor, die de bubbeltjes binnen drie dagen als sneeuw voor de zon deden verdwijnen.
Even rap zijn ze nu ook weer teruggekomen, tezamen met een bizar soort vampierbeet op mijn buik.
‘Tsja’, haalde de huisarts vanochtend zijn schouders op; ‘dat is eczeem eigen.. dat komt weer terug.. je kan opnieuw smeren.. en vet houden, maar ik vrees dat er verder niet zoveel aan te doen is..’
Geeft niet. Ik heb er toch geen last van. En ik troost me met de gedachte dat de huisarts zelf ook eczeem heeft.)