Plof

Het is raar, dat als het op is, het zo ineens op is. Zo zonder enige aankondiging.
De afgelopen dagen en weken moe, steeds moeër. Maar goed gestemd, niets aan de hand.
En dan, onderweg naar een afspraak, een kleine woordenwisseling. Niets ergs, niets ongewoons. Maar ineens knapt er iets.
Tranen met tuiten, rechtsomkeerts, kris-kras door de straten om de ander 'af te schudden'.

Thuis.
Afspraak afgebeld, alle afspraken voor de rest van de week afgebeld.

Alles teveel. Vanuit het niets.
Het lijkt verdorie wel alsof ik emotie-incontinent ben.