Bevredigend (3)

Ik heb vanochtend een UroDynamischOnderzoek gehad, vatte ik mijn dag samen voor B.-de-fysio.
'Wat doen ze dan..?'
Ze plakken drie elektroden: één op je dijbeen, één op... en dan zijn er twee slangetjes, die gaan in...
Halverwege mijn eerste zin begon B. te jammeren. Hij klapte zijn handen half op zijn ogen, half op zijn oren. Hij deed nog net geen 'LALALALALA Ik hoor je NIEEET!!!!'
Ja sorry hoor. Dan moet je er niet naar vragen.
'Dat weet ik. Ergens wil het weten, maar tegelijk ook helemaal niet. Dat is mensonterend, zo'n onderzoek!!'

Het viel wel mee, eigenlijk.
Het was genant. Het was enigszins pijnlijk. Het was erg ongemakkelijk. En het was erg eng om 'los te laten': ik was doodsbang voor de pijn die uitplassen zou geven.
Maar uiteindelijk viel het alleszins mee.

Iedereen was lief, iedereen was comlimenteus.

De verpleegkundige die het onderzoek deed was aardig en gezellig.
Ze praatte met me, zei van tijd tot tijd bestraffend 'ssssshhh..' als we te hard lachten en de grafiek op het beeldscherm acuut uitschoot.
Je doet het heel goed, het gaat prima.
En na afloop: je was heel rustig, je maakte een heel kalme indruk.

Heh.
Ach, wat weet ik mijn innerlijke stormen toch goed te bedwingen..
Ik zakte spontaan door mijn pootjes toen ik van de behandeltafel stapte, zó erg trilde ik - maar dat hoefde zij niet te weten.

De uitslag kwam meteen.
Je hebt een erg ontspannen blaas, heel mooi, ik ben heel tevreden.
(Ha! Dat is ook voor het eerst dat iemand wat voor onderdeel dan ook van mij 'ontspannen' noemt!)
Complimentjes tot en met, kregen mijn blaas en ik.
De pijnvlagen kwamen vermoedelijk uit mijn bekkenbodemspieren. Iets met impulsen van de ene spiergroep naar de andere.
Maar het kon geen kwaad.
Mijn blaas was, als gezegd (en voortdurend herhaald door de arts) rustig en ontspannen.
Ik kon medicijnen krijgen, maar dat hoefde niet.
Het zou wat anders zijn als de spasmen in de blaas zaten; dan zou er gevaar zijn voor onstekingen en nierproblemen en dat soort vrolijkheid. Maar nu was er geen medische noodzaak.

Ik wilde geen medicijnen. En daarmee was het dossier gesloten.
Als ik vragen had, als de klachten veranderden of verergerden, als ik van gedachten veranderde over de medicijnen, dan was ik welkom.
Maar voor nu was ik klaar bij de afdeling urologie.

Jammer. Zou ik bijna zeggen.

(Dit alles is al een maand geleden. Maar er ging iets grondig mis tijdens het schrijven van het stukje. Vandaar, enigszins verlaat, deze.. eeh.. closure..)