Ver heen [Opruiming (6)]

Voorheen was ik de enige die bedreigend was.
Was ik er maar niet, dan zou het leven dragelijk zijn.
Ik was de enige barrière, het enige wat in de weg stond om te springen, rennen, dansen, strijden.
Was ik er maar niet, dan zou het leven niet alleen dragelijk zijn, maar zelfs een uitdaging. Vol met Onrecht en Kwaad dat bestreden kon worden. Te wapen, op het paard, in het geweer. Ik zou het gaan maken, ik zou gaan debatteren, discussiëren, de wereld veranderen of daar in elk geval pogingen toe doen. De wereld was walgelijk en bedorven, maar dat was een feest. Juist in dat zuivere bederf was ze zo helder, zo klaar, zo prachtig.
Als ik eerst maar van mezelf verlost zou zijn.

Ik weet niet wat ik heb, de laatste tijd.
Het wil niet meer.
Ik ben niet langer mijn enige vijand, de enige bedreiging. De wereld, zo mooi en zo fascinerend, is duister geworden. Van een zuigende zwartheid, ongrijpbaar, kwaadaardig. Onrecht waartegenover ik machteloos sta.
Ik denk niet meer na. Ik wil geen nieuws meer zien, wil niet meer horen over wat mensen doen en denken. Wil zelfs liever niet meer luisteren naar mijn vriendin, als zij zich kwaad maakt over Moberg, kamerbesluiten, grote-mannen-foute-speeltjes.
Ik heb geen woede, geen ergernis, kan me niet druk maken. Kan niet meer verontwaardigd meetwisten, zelfs niet opkomen voor mijn eigen geloof in de goedheid van de mens.
Ik word alleen maar treurig. En somber. Moe. Passief, lamgeslagen, lusteloos.
Mijn strijdlust is weg, en hoe meer ik stilsta bij wat vroeger een uitdaging was, hoe zinlozer de strijd met mezelf lijkt. Wat moet ik ook eigenlijk, genezen en wel, in zo'n wereld. Ik kan er niets, het is te groot, te naar.

Dus ik denk maar niet.
Ik moet immers door, en zou ik nadenken dan zou ik volkomen gedesillusioneerd stoppen.

Dat ik vroeger lange stukjes schreef. Beschouwend.

Ja. Dat weet ik. Waar sommige mensen in tijden van depressie zichzelf almaar dieper in de put praten, zwaar op de hand zijn, aan niets leuks kunnen denken, word ik integendeel steeds oppervlakkiger.
Zou ik beschouwen, beschrijven, analyseren, dan zou ik zo ver weg zinken dat ik nooit meer terugkom.

4-10-2003