Licht ontvlambaar

Ik zie er op het moment niet al te florisant uit.
Eigenlijk ben ik gewoon een wandelend lijk.

Nou heb je die ook in soorten.
Bij onze plaatselijke AH werkt een schitterend lijk. Zo'n lijk dat het geweldig zou doen in Romeo & Juliet. Lang haar, hoog voorhoofd, smal gezicht, albasten huid. Gebeeldhouwd en gepolijst.

Ik ben niet zo'n lijk.
Ik ben meer van het soort dat Grissom op maandagavond (of zaterdag, op herhaling) uit de rivier trekt. Grauwwit en pafferig.

Erg flauw van mijn lichaam, want het gaat relatief vrij goed.
Voor het eerst sinds Het Begin ben ik meer dan drie maanden schub-vrij. Ik heb wel een hele zooi nieuwe klachten, maar geen grote schub.
Ik fiets en doe oefeningen. Ik heb nog nooit zoveel spieren gehad, nog nooit zo'n goede conditie.
En sinds minstens twee dagen ben ik ook weer wat minder somber.
Ik zou eruit moeten zien als zo'n frisse Californische blom.
Maar nee. Drassig Mississippi-lijk.

En dus vraagt iedereen aan me, met bezorgde blik, 'hoe het nou gaat'.

Zo ook S.

'Ja, gaat wel goed', zei ik blij.
Echt?
Ja!
Je redt het allemaal wel?
Ja hoor.
En ik voegde eraan toe: 'Eitje'.

Waarop hij hoofdschuddend reageerde: 'wat kan jij liegen zeg'.

Wat hij dan weer zó lief zei dat ik op slag verliefd werd.
'Minder somber' gaat bij mij nog weleens samen met 'verliefd op de hele wereld en omstreken'.
Geen nood. Het zijn maar vlagen.