Wilde staking

Ineens klonk er ontzettend veel getoeter.
Drie meisjes fietsten me tegemoet Fijn asociaal: aan de verkeerde kant van de weg, naast elkaar. Giechelend, onverstaanbaar joelend.
Hm. Zeker een fan in een auto, die al dat kabaal maakte. Het gemotoriseerde equivalent van fluiten.
Jaja, haha, hihi, fiets nou maar gewoon door!

Het getoeter hield aan, zwol aan.
Meer getoeter dan bij de jaarlijkse optochten, of acties, van de politie en brandweer.

Een paar honderd meter verder werd duidelijk waarom.
Zomaar halverwege de weg, een semi-snelweg waar nooit opstoppingen zijn, stond een file. Geen ambulances, geen sirenes, geen stoplichten. Alleen dat getoeter.
En voor de file uit liep, heel kalmpjes, de Moeder Aller Zwanen. De grootste zwaan die ik ooit had gezien.

Hij hield zich keurig aan de verkeersregels. Hij slingerde niet, liep in een kaarsrechte lijn, hield netjes een afstand van een meter tot de berm.
En achter hem toeterden twee rijen ongeduldige spitsrijders.

Op een gegeven moment kwam één automobilist op het idee de zwaan de pas af te snijden.
Hij kwam, als een koene ridder, van zijn eigen - redelijke vrije - weghelft.
Hij ging schuin voor de vogel staan, en even leek het of het werkte. De zwaan liep, met korte driftige stappen, richting berm.
Tot hij besefte wat er gebeurde. Alsof hij dacht: Ho eens, dat laat ik mij niet zeggen, daar wou ik niet heen! - stond hij stil. Draaide een halve slag, liep achterlangs om de auto heen en vervolgde zijn weg. Voor de file uit.

Hoe het is afgelopen weet ik niet. Ook ik vervolgde mijn weg.
Maar bij het eerstvolgende stoplicht was de autobaan naast me nog altijd verbazend leeg.