Schitterend

Op het bruggetje fietste ik een meisje voorbij.
Of beter: het was de bedoeling dat ik haar voorbij fietste, maar ze sprak me aan. Met een vanzelfsprekendheid en inleidingloosheid alsof we al uren in gesprek waren geweest.

Ze slenterde over straat, in haar armen een barbiepop in een doosje, een nieuwe pop. Op het doosje zaten blauw kartonnen sterren.
Ze haalde er één af en zei: Wil jij deze?
Enigszins overrompeld antwoordde ik: 'Graag. Maar wil jij hem zelf niet?'
Nee. Ik heb er al één. Jij mag deze.
'Hij is heel mooi. Dank je wel!'
Je kan hem op een tekening plakken.
'Dat is een goed idee. Dat zal ik doen. Ik ben er heel blij mee.'

Ik heb hem niet op een tekening geplakt.
Hij ligt op mijn bureau en elke dag kijk ik er even naar.
Want blij ben ik er zeker mee.