Zomaar

Met een daverende knal smakte ik tegen de grond. Smakte àlles tegen de grond.
Het ging te snel om te begrijpen wat er gebeurde. Ik stapte op, wilde wegrijden en ineens schoot ik naar beneden. Struikelde over de trappers, mijn kruk, mezelf.
Mijn fiets vloog tegen de ruit van het portiek, mijn tas en mijn diskman twee meter verderop. En ik over mijn kruk heen, mijn voet dwars, mijn scheen tegen de trappers.
Het deed teveel pijn om te schreeuwen of te huilen. Ik kon alleen mijn kaken op elkaar klemmen, mijn been vasthouden, traag en nadrukkelijk uitblazen als een barende vrouw.
Mijn moeder was al vooruit, draaide zich bij het kabaal van vallende onderdelen om.
Is het erg? - Ja het is erg, gaf ze onmiddellijk antwoord op haar eigen vraag.
Zwijgend en stug doorblazend raapte ik alles op, klom op de fiets, reed stapvoets naar de fysiotherapeut, honderd meter verder.
Pas toen we binnen waren durfde ik mijn been te bekijken.

Niets.

Nou ja, dat is onzin, protesteerde mijn moeder.
Er mòet iets te zien zijn, ik heb nog nooit zo'n knal gehoord. Het kan niet dat er niets te zien is.

Maar er was echt niets te zien.
Niks van erkenning voor mijn zo grote leed.
Nog geen schaafwondje, geen krasje, niet de kleinste deuk.
Alsof er niets was gebeurd.
Alleen mijn stuur stond scheef, en mijn diskman leek duizelig. Draaide en draaide en snurkte en snikte, deed er tien minuten over om gewoon weer een liedje te vinden.

Drie weken later, drie weken, heb ik eindelijk zichtbaar bewijs.
Vanuit het niets, zonder voortraject van paars en blauw, hebben mijn voet en scheenbeen een gorige geelgroene kleur.

En ik snap nog steeds niet wat er nou precies is gebeurd.