Wan

De eerste keer dat Jelle kwam moest mijn kamer Netjes zijn.
Vreemde man op bezoek - mijn vaders wat ouderwetse zin 'als jij je visite ontvangt...' was toen nog echt van toepassing. Het was allemaal erg officieel, en zenuwslopend.

Overal lagen papieren en enveloppen. Op mijn bureau, op de grond, op mijn dressoir. Die zou ik nooit binnen twee dagen wegkrijgen (Jelle kondigde zijn bezoek fijn vroeg aan...).
En dus dumpte ik alles in een doos. Netjes gestapeld, dat wel; maar evengoed dumpen.

31 December, was dat.
En de doos werd niet meer uitgepakt.
Wel geopend, af en toe. Om nieuwe dingen toe te voegen. Want het was wel handig, zo'n extra bergplaats: aan het extra object in de hoek van mijn kamer was ik gauw gewend, dan kon ik hem net zo goed vullen.

Rekeningen opende ik - maar: hàlf. Envelop open, snelle blik op bedrag en betalingskenmerk, overmaken via girotel, alles weer terug in de envelop, envelop in de hoek.
Brieven werden gelezen en weer terug in de envelop gestopt; kopieen van eigen brieven werden los in de doos gedaan, of, als ik heel secuur was, met 'de aanleiding' samen in een envelop gedaan.
Maar alles goed geordend bij elkaar, in een ordner, kwam er niet van.
Tot vorige week.

Heel langzaam ben ik eerst begonnen enveloppen op soort te leggen: KPN, Telfort, Casema ('communicatie'); CZ, Zilveren Kruis, Famed ('ziektekosten'); UWV, Belastingdienst ('inkomsten'). Enzovoort.
Vrijdag ben ik voorzichtig begonnen wat enveloppen te legen, de papieren te nieten, perforeren en in hun ordners te doen.

Vier dikke stapels lege enveloppen heb ik nu.
Ettelijke folders en achterhaalde reglementen. Drie stickervellen van het ziekenhuis.
Ik ben nog niet eens halverwege.

En de grote vraag is nu: waar is mijn Visacard...?