Gedrag

Conditionering is het, denk ik. Operant conditioning, avoidance learning.
Of iets heel anders - mijn kennis van de ethologie is wat weggezakt. En psycho-ethologie is weer heel wat anders dan knipperlichten, stroomstoten en hondebrokjes.

Hoe je het ook noemt, feit is: mishandeling geeft gedragsverandering.
Honden die zijn mishandeld zullen altijd terugschrikken bij een simpele aanraking, bij een hand die nadert.
Geweld is, helaas, een zeer effectieve leermeester.

Het vereist echter een zeker basaal intelligentieniveau. Tenminste voldoende intelligentie voor causaal denken.

Dag in dag uit worden uitgescholden, afgebekt, toegeschreeuwd. Steeds luider, steeds grover, steeds agressiever. De overgang naar fysiek geweld steeds groter en reeëler.
Je zou zeggen dat je daar op den duur je conclusies uit trekt. In elk geval wat huiverig wordt voor de bron van al deze dreiging. De plek gaat mijden.

Maar nee.

In de keuken trippelde, heel kalmpjes en volkomen op zijn gemak, een duif.
Naast de koelkast deed hij zijn behoefte. Hij bekeek tevreden zijn productie, liep nog wat rondjes en huppelde net zo rustig weer naar buiten.

Duiven zijn nog dommer dan ik al dacht.
(Maar mijn vader reageerde voor zijn doen nog niet eens zó kwaad)