Help toch

Op weg naar de brievenbus werd ik luidkeels begroet door Balthazar.
Balthazar is de buurhond: een groot, dik beest dat zijn naam op geen enkele manier eer aandoet. Een goedzak.
Maar nu blafte hij. Hij jankte. Hij schrééuwde.

Stil toch jongen.. stil toch, het is goed... jongen...
De buurvrouw probeerde hem te sussen.
Het is zijn poot, zei ze verontschuldigend tegen me. Hij is lam, en nou is hij uitgegleden.
Sssst... jongen stil nou toch..

En toen begon Mevrouw Balthazar zelf ook te huilen.
Haar kleine, magere, oude lijfje schokkend en trillend, voorover gebogen.
Het kan zo niet, dit is toch geen leven, je kon maar beter dood zijn! Moeder, help toch, moeder help ons toch, moeder, moeder...!
Ik schrok, liep naar haar toe. Mijn arm om haar heen, tegen mijn gewoonte in.
Haar eigen woorden nu uit mijn mond: 'sssst.. het is goed...'

Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik weet het niet meer. Nou hij met die poot, en dan glijdt hij uit.. en Jan in Bouwlust..
Uw man is niet thuis?
Nee, die is in Bouwlust.. en dat is goed, hij heeft het fijn daar.. het is beter zo.. maar ik weet het allemaal niet meer...
U woont alleen nu, uw man woont niet meer hier? Dat wist ik niet. Is hij al lang weg?
Ik weet het niet. Ik vergeet het, ik ben vergeten hoe het gegaan is, hoe lang hij al weg is.
Ik wil niet meer, het moet afgelopen zijn, ik heb gevraagd om dood te gaan maar ik krijg geen antwoord.
Hij moet opstaan, hij moet beweging hebben. Naar buiten.
Kom, jongen. Kom toch..!

Kan ik iemand voor u bellen?
Er komt vanmiddag iemand langs. Het zal wel gaan.
Dank je, kind. Dank je wel hoor. Dank je.
Kom jongen, we gaan naar buiten.

En nog trillend en snikkend liep ze met het enorme beest naar buiten.

Zo oud. Zo lief meisjesachtig, met haar blote armen in de zomerjurk.
En zo intens verdrietig.