Too hot to handle (3)

Het is niet meer zozeer de warmte zelf waarvan ik last heb.
De warmte heeft zijn werk gedaan: sinds vorige week zit ik in een grote schub.

Duizeligheid. Het zal eens niet.
Duizelig, nog steeds te hoge spierspanning, her en der tintelingen, heel veel meer pijn dan normaal, oncontroleerbaar trillen.
Al wat latent aan MS-klachten in mijn lijf aanwezig was lijkt door de hitte te worden samengesmolten en uitgespuwd. Vulkaantje.

Hele week ziek, hele week in paniek. Wel kuur, geen kuur, wel ziekenhuis, geen ziekenhuis.
Discussies met de huisarts, die vorige week al zijn geduld met me kwijt was. Ik geef hem geen ongelijk.
Gisteravond doktersnachtdienst. Zelfde discussies. Nieuwe twijfel.

Natuurlijk moet ik naar het ziekenhuis, maar ik durf niet.
Te ziek, teveel gedoe.
De reis erheen, in rolstoelbus of taxi, terwijl ik op het moment al wagenziek word in de lift.
Nieuw onderzoek, nieuwe vragen, nieuwe gesprekken.
Eenmaal op zaal geen afleiding, mede-patienten die lawaai maken, verpleging die steeds wisselt, verpleging die geen begrip heeft voor een panisch-angstige, duizelige Puck.
Infuus; verplicht APD, wat vijf uur extra infuus is; Zantac om de maag te beschermen, maar waar ik me juist nog zieker van ga voelen.
Naweeën van de prednisolon: opvliegers (fijn met dit weer), een week duizelig en misselijk (want dat was ik nog niet..), een nog verder opgefokte hormooncyclus.

Straks moet ik mijn eigen huisarts bellen. Om mijn besluit door te geven. Alsof ik een besluit heb.

To be continued, vrees ik.

Intussen: blijf doorschrijven aan uw verhaaltje. Ben ik erg, erg blij mee.