Discovery:
als ze vers en hard zijn, zijn het echt de lekkerste appels die er bestaan.
als ze één-dag-na- vers, en net-niet-hard zijn, zijn het echt de goorste appels die er bestaan.

Dus ik heb het restant van een afstandje door mijn raam naar buiten gegooid, waarop een doffe bonk volgde. Naar het raam geracet om te kijken hoe gehavend de getroffen auto was, maar ik kon goddank geen deuk ontwaren. Wel 4 roofvogels (de kauwtjes en mussen bij ons zijn beslist roofzuchtig), die zich direct van de appel meester hadden gemaakt. Sukkels: als ik een nectarinepit mijn raam uit keil (wij leven hier nog in de Middeleeuwen, namelijk..), storten ze zich er ook met vijf tegelijk op; almaar wanhopige pogingen doend het ding te kraken. Volgens mij hebben alle vogels hier in de buurt butsen in hun snavel, van alle oneetbare zaken waar ze steeds mee rondsjouwen. En ja: ik weet dat ik geen onschuldige diertjes mag jennen...

Goed; wat kan ik verder voor avontuurlijks verwachten vandaag? Een nieuw groepslid. [Voor hen die het woord 'groep' niet kunnen plaatsen: lees hier. Ik krijg het geen tweede keer mijn vingers uit.]
Ik heb altijd de neiging iets te zeggen in de trant van 'we krijgen een nieuw kindje in de klas'; misschien omdat het ons ook een beetje zo wordt gebracht. En alsof we heel blij moeten zijn met iemand die in wezen het eeh.. 'groepsgevoel'.. (Oh my god! Ik neem hun taal over!!) komt verstoren.
Het vorige nieuwe kindje kwam toen er net achter elkaar een aantal mensen was weggegaan (al dan niet voortijdig en onverwacht) of gewoon weggebleven; dus één van de andere kindertjes zei knorrig dat we met het voorstelrondje beter konden wachten tot er nog meer nieuwen waren; dan zou de energie niet zo verspild zijn, als ze achtereenvolgens de benen zouden nemen. Deze opmerking schoot het nieuwe kindje in het verkeerde keelgaat, en deed haar inderdaad de benen nemen. Diezelfde dag nog, na de lunch, zonder een woord te zeggen. Het kindje was overigens 50+, en vond ons twintigers allemaal zo jong en bruisend. Ja, ja: we zijn een echt Veronica-clubje...

Er vliegt een ekster langs. Hij helt gevaarlijk over, en ziet eruit alsof hij elk moment kan neerstorten, naar beneden getrokken door het gewicht van de halve appel die hij in zijn bek heeft. Gulzig zijn ze ook nog, die mormels..