Vrede zij u

Mijn moeder heeft geweigerd een hand te geven. In de kerk nog wel.

De man, die bij de Vredegroet altijd alle banken afloopt, gaf eerst mij een slap handje.
‘40 Jaar. 40 jaar ben ik nu opgenomen.. 40 jaar.. het gaat slecht.. 40 jaar.. vrede van Christus... het gaat slecht..’

Onder deze mompeling liep een lange straal slijmerig speeksel uit zijn mond. Om deze toch vooral niet op zijn trui te laten vallen ving hij hem met zijn vingers op. Hij veegde zijn mond en kin iets schoner, en stak zijn hand uit naar mijn moeder.
En die weigerde. 'Eerst je hand afdrogen'.
Hij haalde zijn schouders op, hield zijn natte hand zegenend omhoog en liep door.

'Dat was gemeen van me. Het spijt me verschrikkelijk, dat had ik niet moeten doen, maar dit was me toch wat te bar', verontschuldigde mijn moeder zich. Bij mij.

Haar kennende gaat ze nu de rest van de middag tobben over haar 'gemeenheid'.