Stadskind

Ik zag hem het eerst toen ik vóór de pinautomaat afstapte.
Op mijn koplamp: een joekel van een beest. Knalgroen, met lange voelsprieten en veel poten. Hij was eng geweest (ik ben niet zo van de beestjes, in tegenstelling tot zij) als hij niet zo ontzettend mooi was geweest.
Zou dit nou een sprinkhaan zijn? Of zou het één van de luid tsjirpende krekels zijn, die ik 's avonds in het plantsoentje hoor, maar nooit zie?

Ik zou het vragen, besloot ik.
Niet aan een vrouw - vrouwen rennen over het algemeen gillend weg als ze met beestjes worden geconfronteerd.
Niet aan een jonge man. Ik moest een oudere man hebben, één uit de tijd van toen ons dorp nog een dorp was, met bomen en weilanden en de hele mikmak.

Intussen kuierde het beest verheugd van mijn lamp naar mijn stuur. Dat was een beetje onhandig. Ik blies zachtjes in zijn nek, hij begreep de hint en maakte rechtsomkeerts.

Speurend naar een Oudere Man en intussen het beest met een half oog in de gaten houdend deed ik mijn boodschappen op de markt.
Meteen na het brood was ik hem kwijt.
Of nee, wacht. Hij zat op mijn frame, nu. Hij wandelde mijn hele fiets over.
Van mijn frame naar mijn zadel, van mijn zadel naar mijn bagagedrager - en net toen ik een geschikte Oudere Man op het oog had en wilde vragen: 'weet u of dit een sprinkhaan is?', beantwoordde het beestje zelf mijn vraag.
Met een enorme sprong belandde hij op mijn hand, toen weer terug op de bagagedrager, toen met een boog op de grond.

Nee!
Niet doen, niet doen, op de grond is het gevaarlijk!
Om dit nog even te bevestigen struinden er drie moeders met acht boodschappentassen en tien kinderen langs, scheurde een bejaarde dame met haar scootmobiel langszij en smeet de visboer een krat neer.

Ik knielde, naast kruk en fiets en tassen, op de grond.
Hierlangs, toe nou.
Hop! - weer een sprong. Over mijn hand heen, glad de verkeerde richting op.
Hop!
Het leek wel halma.

Kind toch, wat doe je?, vroeg een vriendelijk oude baas. (Waar was u een kwartier geleden..?)
‘Er zit een sprinkhaan. En die probeer ik te redden. Maar hij wil niet.’
Je moet hem in de duinen zetten, adviseerde de man.
‘Ja, maar dan zal ik hem toch eerst moeten vangen.. en hij laat zich niet vangen.’
Jaja.. mijmerde de oude voor zich uit.

De sprinkhaan was inmiddels meters verder. Een felgroen stipje op de trottoirtegels, reuzenschoenen stampend om hem heen. Ongrijpbaar, onredbaar.

Aangenaam kennis te maken, ik heb heus gedaan wat ik kon.
Ik hoop dat je veilig de overkant en die ene marktplaatsboom hebt kunnen bereiken.