Vorm

Het Bijbels Hebreeuws kent niet zo gek veel woorden. Mijn List of words occurring frequently in the Hebrew Bible telt er hooguit 1000; het is niet meer dan een schriftje, 30 bladzijdes, ruim gedrukt.
Hebreeuwse grammatica's zijn daarentegen vuistdik en vaak meerdelig. 750 Bladzijdes zijn niet uitzonderlijk voor een gemiddelde 'Introduction to Biblical Hebrew'.
Van Duits, Grieks en Latijn was ik al een en ander gewend. Naamvallen, werkwoordsvormen, voorvoegsels, achtervoegsels.
Maar het Bijbels (of Klassiek) Hebreeuws heeft, in elk geval wat mij betreft, de meest ondoordringbare grammatica van alle talen.

Een eenvoudig zelfstandig naamwoord heeft behalve een enkelvouds- en meervoudsvorm ook een dualis. Da's voor alles dat in tweeën gaat.
Dan is er de status constructus: in de zin 'De hand van de man' staat 'de hand' in status constructus en is op die manier 'de hand van...'
Veel voorzetsels staan als voorvoegsel aan een woord vastgeplakt, en versmelten dan met het lidwoord, als dat er is. Dit zorgt voor klinkerveranderingen. Bij allerhande verbuigingen en voor- en achtervoegsels verschuift de klemtoon, waardoor de klank van een woord ook verandert.
Voor mijn en dijn worden geen afzonderlijke woorden gebruikt: ook daarvoor wordt een woord verbogen. Mijn boom, jouw boom, onze boom, jullie boom - steeds heeft die boom een andere vorm en uitgang. Alsof dat nog niet genoeg is wordt er onderscheid gemaakt tussen een mannelijke en vrouwelijke 'jij', 'jullie' en 'zij' (mv.)

Twee weken staar ik nu op al deze verschillende verbuigingen van het woord 'Sus' - paard (en de vrouwelijke variant: Susah - merrie).
'Sus' wordt standaard als voorbeeld gebruikt omdat het zo'n vreselijk stabiel woord zou zijn.
Maar in welke vorm ook: het klikt niet, het blijft niet hangen.

Ik deed mijn beklag bij R.
Stom paard. Stomme merrie.

R's advies kwam vanochtend:
'Als je genoeg hebt van paarden, neem je gewoon wat anders, 'Shen' tand, bijvoorbeeld.'

De sadist.
Ik heb het even gehad met tanden. In enkel-, twee- en meervoud.