Bloederig

Gisterochtend:
Ik word geopereerd, in mijn hals, onder mijn rechteroor.
Met een schaartje: Knip, knip - het doet geen pijn maar ik hoor het geluid van het knippen ‘binnendoor’ in mijn oor.
Mijn moeder zat in de wachtkamer en ik ben, heel dapper, alleen gegaan.
Na afloop vertel ik ‘iedereen’ over mijn ‘avontuur’, en over het knip-geluid dat het gaf.
Het voelt allemaal erg indrukwekkend, vooral het ‘dappere’ eraan.

Vanochtend:
Ik krijg een slangetje in mijn lies. Waarom weet ik niet. Het slangetje laat bloed naar een zakje gaan, dan weer een slangetje terug van het zakje naar mijn lies.
Droom gaat verder, ik ga verder. Met zakje en al.
Dan ben ik bij de C1000, herinner me ineens dat zakje en vraag me af of ik het nog heb. Oh ja, da’s waar: het zakje ligt op de vrieskist, waarnaast ik met iemand sta te praten. Ik zal het daar wel hebben neergelegd om wat makkelijker te praten. Het slangetje zit nog steeds in mijn lies.
Ik ga verder, neem het zakje mee.

Vreemd intermezzo: Ik sta bij C1000 achter de goederen-klapdeuren te praten, of te wachten. Op een randje zit een muis, een witte muis. Hij ziet me, maakt een zweefduik, als een zwemmer, en vliegt me, letterlijk, aan, zijn tanden in mijn lip. Ik reageer in een reflex, pluk het beest met één hand van me af, gooi hem op de grond. Dood. Ik schrik van mezelf, vraag aan mensen om me heen ‘vergeving’: ‘Heb ik verkeerd gehandeld? Hadden jullie dat ook zo gedaan?’

Ineens overal aardbeienjam. Heb ik een kapotte pot vastgepakt ofzo? Weet niet. Op mijn jaskraag zit het ook, misschien kwam daar de muis op af.
Ik heb nog steeds het zakje en het slangetje.
Ik word gewaarschuwd door een voorbijganger: ik lek!
Ik kijk. Er is nog maar één slangetje, aan de uitgang van het zakje zit alleen maar het koppelstuk, mar geen slangetje meer. Ik bloed, zo direct op de grond. Meneer Koper is er, een oude leraar Latijn; hij helpt, is ontzettend lief.

Ik ga verder, zie mijn vader, vertel: mijn lijn staat open, ik moet denk ik naar het ziekenhuis.
We gaan naar buiten, naar de thuiszorg die ineens naast de C1000 zit. Op zoek naar een rolstoel. Ik ga steeds harder druppen, omstanders zeggen dat mijn broek vanachter helemaal doorbloed is. Shit.
Zo droog: ‘shit’. de omstanders zijn hysterischer dan ik. Het feit dat ik nu door mijn kleding heen bloed vind ik erger dan het bloeden zelf.
Het hele zakje/slangetje-systeem begeeft het nu: ik heb nu alleen nog een koppelstukje in mijn lies zitten, waaruit ik vrij bloed.
Dan: wekker.

Vreemd. Twee dagen achter elkaar zulke medische dromen. Het platte verhaal ogenschijnlijk heel gruwelijk en beangstigend, maar in gevoel vooral lacherig en een tikje heldhaftig. Zorgen om de hinderlijke details, niet om de fysieke oorzaak.