Houvast
Donderdagochtend, 11 uur. Psychomotorische therapie.
Midden in de zaal zet I. een evenwichtsbalk neer. Loop er maar overheen, is de opdracht. Verder niets: loop er overheen en ga na wat je voelt, hoe het voelt. De anderen kijken toe, nemen waar. Na afloop wordt vergeleken of wat anderen zien overeenkomt met wat jij voelt.
We gaan, omdebeurt. Gilletjes worden geslaakt - we zijn met alleen vrouwen, en vrouwen gillen en piepen als iets eng is.
Een hoop gezwaai met armen, gezwabber. Al wankelend en kantelend bereikt men de overkant. Bij afstappen nog meer gegil.
Als ik aan de beurt ben blijf ik eerst heel lang aan het begin van de balk staan. Alleen maar staan, en hangen. Ik hang in mezelf, in mijn adem, in de balk. Ik heb het gevoel dat ik totaal geaard ben en tegelijk zweef. Elke milimeter van mijn voetzolen heeft contact met de balk, door mijn schoenen heen. Ik recht mijn rug, hef mijn hoofd en loop heel rustig, zonder wiebelen en zonder mijn armen omhoog te doen naar het einde.
Pas een week later dringt het tot me door.
Precies zoals al de anderen liepen, zo sta ik in het leven, al zolang ik me kan herinneren. Ademloos, angstig, zonder evenwicht, veiligheid, houvast en coordinatie. Ik ren door het leven zoals anderen over een evenwichtsbalk; slingerend en voortdurend in angst de overkant niet te zullen halen.
En juist als ik mijn eigen metafoor nadoe kost het me geen enkele moeite. Sterker nog: ik vind het leuk, ik wil meer, ik kan het en ik weet dat ik het kan.
Altijd.
Niet alleen hierbij, maar altijd gaat het zo; dat ik dingen die anderen moeilijk vinden leuk vind. Ze kan, en er zelfs goed in ben.
Maar de basale dingen, die dingen die zo normaal zijn dat anderen er niet eens over nadenken en me aangapen als ik vertel dat het me moeite kost - die kan ik niet.
Bang en wiebelig. Nooit in evenwicht op vlakke vlaktes, en stabiel en gelukkig op de evenwichtsbalk. Ik zou er heel wat voor geven om dat eens om te draaien.
donderdag 27 december 2001 - 20:35
Plots denk ik aan mijn rij-instructeur. Die man zei altijd dat het het moeilijkste was om de mensen van het VWO autorijden te leren. Ze denken te veel na vind hij. Na vijf keer had ik het eindelijk door, pff.
JoG - 27 december 2001 - 20:48
"Ik zou er heel wat voor geven om dat eens om te draaien", zeg je. Waarom? Wat is aantrekkelijk om nummer dertien in een dozijn te worden?
Wat iedereen kan is niet erg interessant, maar wat anderen niet kunnen en jij wel is pas bijzonder.
elisa (URL) - 27 december 2001 - 22:07
Het is aantrekkelijk om zonder overweldigende angst te leven. Ik heb ook met die angsten geleefd en het was een groot zwart gat. Psychisch lijden gaat verder dan je op het eerste gezicht ziet.
Aliëtte () (URL) - 28 december 2001 - 00:02
Ik was nooit goed in de evenwichtsbalk. (flikkerde er finaal vanaf, wat me op de zomerse camping veel vragen over mijn GIGA-blauwe plek op mijn been opleverde) Blauwe plekken gaan over. En grijze muizen zijn er genoeg. (dit is natuurlijk weer zo'n opmonterende reaktie waar je geen ene sodemieter aan hebt)
odette (URL) - 28 december 2001 - 01:11
Pscyh Gien aan het woord: het valt me op dat je zegt "...blijf ik eerst heel lang aan het begin van de balk staan" en even later: "Ik recht mijn rug, hef mijn hoofd en loop heel rustig, zonder wiebelen en zonder mijn armen omhoog te doen naar het einde.".
Misschien , heel misschien is het precies dat wat je je aan moet leren om in het gewone leven ook te doen.
Maar ik lul ook maar wat uit mijn nek, en ik weet er natuurlijk geen zak van, behalve mijn eigen ervaringen...
Maarreh... gefeliciteerd: je weet dus dat je het ergens wel kunt! En nu maar verder zoeken...
Gien (URL) - 28 december 2001 - 07:41
Eens zal je een begenadigd koorddanser zijn.
Gerda - 28 december 2001 - 10:51
PMT: flashbacks naar op een trampoline liggen met de ogen dicht terwijl een ander springt (en dan zo gespannen zijn dat je direct van die trampoline afstuitert), en het allerergste: ogen dicht, in de kring, laat je maar vallen.
Ik kon het niet, ik wou het niet, ik werd er gek van.
Maar die balk kostte mij ook nooit moeite...
Misschien wordt jouw wereld op termijn meer jouw evenwichtsbalk. Het kan echt - maar eis niet van jezelf dat het nu moet, en wel perfect, direct, en moeiteloos.
Hippo () (URL) - 29 december 2001 - 21:53
