Quod erat demonstrandum

Ervaring is de beste leerschool.
Of ik blind ben, koppig, achterdochtig of gewoon moeilijk lerend: voor mij geldt het principe Eerst zien, dan geloven.
Dat geldt voor alle facetten van het leven, maar ik beperk me hier even tot eten.

Zo was daar de zaak van het bedorven ei.
Een ei dat bedorven is drijft, zo wordt overal gezegd en geschreven. Maar wat is dan drijven? Is drijven een traag boven komen, is drijven een hangen tegen het wateroppervlakte, is drijven horizontaal of verticaal?
Gelukkig wist ook het geweldige programma Ever wondered about food: dat moeten mensen geïllustreerd hebben. Dus hebben ze een ei laten rotten en het in een pannetje water gemikt. Sindsdien weet ik: drijven is het water uitstuiteren. Loodrecht, bijna staand op het water. Geen halfslachtig dobberen met het ruggetje tegen het water, maar een voluit, Jezus-like wandelen.

De eerste keer dat ik las dat je nooit aardappelpuree met een staafmixer moet maken, omdat het dan lijmachtig wordt, dacht ik: ha fijn, dat moeten we hebben! Lijm is fijn! Ik houd van klef eten, van pappig en romig. Ik ben een beetje in de orale fase blijven hangen, denk ik; alles wat qua consistentie op babyvoer lijkt vind ik lekker.
En dus zette ik de staafmixer op mijn gekookte aardappelen, die direct in een slijmerig behangplaksel veranderden. Consumeren was niet alleen onsmakelijk maar ook onmogelijk, aangezien één hapje van dit brouwsel trage draden door mijn mond vormde, mijn keel dichtsmeerde en het überhaupt niet door te slikken was. Gorgelen met water, net zo lang tot de smurrie was verdund, was de enige manier om het nog weg te krijgen. Welke beschrijving geen enkele zin heeft als u net zo bent als ik. Gewoon zelf proberen, dan.

Overigens zou ik inmiddels moeten weten dat dit soort ervaringen nog nooit de geteste stelling omver heeft gehaald en dat het daarom tamelijk zinloos is om überhaupt nog te willen testen. Maar ja, hardleers ben ik ook.
En dus ben ik al dagen in complete verbijstering over de eiwit-koolhydraten-water-kwestie, die ik bevestigd zie worden.

Koolhydraten binden watermoleculen. Schrap koolhydraten uit je dieet en er komt een hoop water vrij. Dat is de reden dat mensen in de eerste dagen van een dieet zo veel gewicht verliezen. Geen reden om euforisch te worden, gewoon vochtverlies.

Allemaal leuke theorie, maar: eerst zien...

Om redenen die hier niet zo relevant zijn vier ik dit jaar geen Pasen maar Pesach.
Een beetje halfslachtig, dat wel: ik heb niet excessief schoongemaakt om chameets - gerezen brood - te verwijderen. Behalve dat ik daar niet de energie voor heb, is het ondoenlijk en vrij zinloos als je samenwoont met iemand die wèl gewoon brood eet. Ik denk niet dat mijn vader het op prijs had gesteld als ik al zijn brood en koekjes in de prullenbak had gemikt, en dan nog: hij had gewoon nieuw gekocht en dan was al mijn werk voor niets geweest.

Ik heb, behalve mijn eigen spullen, dus niet schoongemaakt en weggegooid, maar ik eet acht dagen geen gerezen producten. Matzes in plaats van brood; geen koek, geen gebak, geen pasta. Niets wat een rijsmiddel bevat.
Nou eet ik normaal gesproken vrij veel gesuikerde deegwaren als tussendoortje. Die heb ik nu vervangen door noten: beslist niet calorie-, maar wel koolhydraatarm.
In de drie dagen dat ik me nu aan dit 'Pesach-dieet' houd, ben ik drie kilo kwijtgeraakt. Geen vet: water. Ik ben geen centimeter slanker geworden, maar ik plas liters water uit.

Als je wat wankel op de benen staat is een beetje minder gewicht altijd welkom. Maar lichter - en met al die noten in elk geval gezonder - of niet: ik vrees dat ik het koolhydraatarme eten niet ga volhouden na Pesach.
BBC-food heeft een nieuw programma. En de 'Sticky toffee pudding' deed me gisteravond watertanden, en smachtend uitzien naar de dag dat gerezen spijzen weer zijn toegestaan..

Maar: koolhydraten houden water vast - dat weet ik nu zeker, voor eens en altijd. Tot deze ervaring weer is weggezakt, in elk geval. Koppig, hardleers èn vergeetachtig...