Asociaal

Vroeger... vroeger zette ik nog mensen op een voetstuk. Iedereen voor wie ik ontzag had, iedereen die maar bij benadering ‘beroemd’ was: hòp, op het voetstuk. En als voetstuk-mensen met mij omgingen voelde ik me zo vereerd dat ik onmiddellijk reageerde.
Het was voor alle partijen doodvermoeiend, maar in elk geval reageerde ik nog. Tegenwoordig maak ik tijdens mijn kluizenaarsbuien geen enkel onderscheid meer.

En zo kwam het dat in 2001 een BN’er contact met mij zocht, omdat een wederzijdse kennis had verteld dat ik last had van angsten. Net als de BN’er-in-kwestie, maar hij was genezen en wilde graag helpen, indien mogelijk.
Ik reageerde niet, hij mailde nog eens met de vraag of ik zijn mail wel had gekregen. Ik schreef één mail terug met de veelbelovende titel ‘eerst eens hallo’ - en bij hallo bleef het.

Maart dit jaar probeerde ik het opnieuw. Elke keer als ik hem op tv zag dacht ik: ‘Hij heeft ook een angststoornis gehad. Hij heeft pilletjes geslikt en is genezen’. (Lijkt me niet de manier waarop je ge- of herkend wilt worden, maar dat terzijde). Mijn psych en ik willen wat met pilletjes gaan experimenteren, en het leek me tijd om weer eens contact op te nemen.
In het geheel niet verrast of zelfs maar een beetje rancuneus om mijn redelijk schofterige houding bij de vorige brief‘wisseling’, reageerde de BN’er, inmiddels exponentieel veel B’er dan zes jaar geleden.
Waarna ik weer een maand stil bleef.

Een beetje voetstuk is zo gek nog niet.