Support system (2)
Er was niets aan de hand. We fietsten, we praatten; eigenlijk was de stemming, voor het eerst in tijden, verbazend rustig.
Het was een ernstig gesprek. Het onderwerp doet verder niet zoveel terzake, maar ergens in het gesprek vroeg ik haar: ‘Is dat wel verstandig? Zou je daar niet mee wachten tot papa en ik iets meer op orde zijn?’
‘Nee. Dat heb ik opgegeven, ik heb niet meer de hoop dat het met jullie ooit nog in orde komt.’
Knàl.
Hoe kon ze dat zeggen? En juist nu; juist nu ik zo hard werkte, harder en gerichter dan ik ooit had gedaan.
Na vijftien jaar angsten en hulpverleners nu eindelijk een goede therapeut. Medicatie die aansloeg, fietsen wat steeds verder ging. Na drie jaar eindelijk steeds vaker in mijn huis, hoe traag en moeizaam ook.
Traag en moeizaam, alles. Ik kon nauwelijks het hoofd boven water houden, zag ook nog steeds de zin van verder zwemmen niet in. Maar ik ging door, en ik ging vooruit.
Hoe kon zij de hoop laten varen, het vertrouwen opgeven? Vertrouwen in mij, in een toekomst? Hoe kon ze zozeer de grond onder me wegtrekken?
Ik bedacht me.
Dit was toch wat ik in feite steeds had gewild?
Haar hoge standaarden, de verwachtingen waaraan ik niet kon voldoen. Het feit dat ik me wilde afzetten, maar dat niet kon omdat zij steeds wegliep. Het voortdurend op mijn hoede zijn, het alert zijn of ze wel zou blijven; al die tijd en energie die ik daardoor niet kon investeren in het zelfstandig worden.
Als ze de hoop had opgegeven zou ze misschien niet meer zo pushen, zou ze niet meer weglopen. Moedeloos of niet: dan zou ze blijven, en dan kon ik eindelijk gaan.
In theorie was het mooi. In theorie was het plausibel. In theorie zou dit de oplossing van alle problemen zijn, werd nu eindelijk de weg naar vrijheid en onafhankelijkheid opengebroken.
In theorie.
In praktijk doet het alleen maar onwaarschijnlijk veel pijn dat mijn eigen moeder de hoop op herstel, en daarmee in wezen mij, heeft opgegeven.
donderdag 09 augustus 2007 - 13:33
Au. Getverdemme Au.
Veel sterkte met dóórzetten in de praktijk, en nu dan maar helemaal voor jezelf en de mensen die er wél toe doen. Omdat JIJ het belangrijkst bent.
Sana (URL) - 09 augustus 2007 - 14:42
Wat kan ik zeggen? Ik wil zeggen dat ze het niet zo bedoelt, dat je het je niet aan moet trekken. Dat ze zichzelf wil beschermen, omdat het voor haar ook moeilijk moet zijn te zien hoe het gaat met jou en met je vader. Dat jouw stappen in haar ogen zulke kleine 'babysteps' zijn dat ze er maar beter niets van kan verwachten. Dat ze het je echt wel gunt... Maar ik ken haar niet. En ik ken ook jou niet goed genoeg om te weten of je hier iets aan hebt, of je dit zelf niet allang bedacht had, of er ook maar iets van klopt.
Maar ik hoop het voor je. En ik heb hoop voor je.
Sabine - 09 augustus 2007 - 17:51
Ze accepteert je hoe je sinds enige tijd bent. Ook al doe jij dat (terecht) niet. Dat wil niet zeggen dat ze niet blij is met vooruitgang, integendeel. Waarschijnlijk is ze wat minder verbeten geworden.
Misschien is dat de positieve omformulering?
inge - 09 augustus 2007 - 18:29
misschien moet je van haar kant bezien: een keuze voor zichzelf...
roosje - 09 augustus 2007 - 21:50
tja, puck... get real... Na zoveel jaren nu ineens verwachten dat het werkelijk beter met je zal gaan. Hoe reëel is dat? Hoe reëel vind je dat zelf eigenlijk. Tuurlijk is het prima dat je stapjes vooruit zet, geweldig zelfs. Dat is niet niks. Maar het is toch zo langzamerhand ook wel eerlijk om onder ogen te zien dat het toch wel kleine stapjes zullen blijven, dat écht normaal leven nog heeeeel ver van je verwijderd is. Dat wil niet zeggen dat je moeder niet om je geeft, genoeg aanwijzingen dat dat wél zo is, zou ik zeggen. Maar wel dat ze haar leven niet in de 'stil' zet in afwachting van wat toch niet zal gaan komen. Het kan je ook ruimte geven, minder druk op je zetten. En naturlijk is het ook even slikken, maar wees eens eerlijk, geloof je zelf nog wél in echte grote vooruitgang.... Get real....
judith - 10 augustus 2007 - 17:31
@judith:
En bedankt....
Ik mòet in vooruitgang geloven. Als ik zelf niet zou geloven dat het ooit nog goed komt zou ik er allang een eind aan hebben gemaakt.
Vraag me af: waarom vind je een dergelijke 'opbouwende' reactie nodig? Wat denk je ermee te bereiken? Kijken hoe goed mijn antidepressivum eigenlijk werkt?
Puck - 10 augustus 2007 - 20:04
Geloof in positieve verandering is van levensbelang. Zonder wordt je leven uitzichtloos.
Een belangrijke zin daarbij is: 'dat het ooit nog goed komt'.
Wat versta jij onder goed?
En: hoe denk je die doelstelling te verwezenlijken, wat zijn je mogelijk- en onmogelijkheden?
In samenhang met: hoe realiseerbaar c.q. realistisch is je doel?
Dit overigens uit oprechte belangstelling.
Patrick () - 10 augustus 2007 - 21:34
Laat je niet kisten Puck!
Joop (URL) - 10 augustus 2007 - 22:08
Hoe lullig het ook overkomt, wat Judith zegt, en wat je moeder zegt, is wel reëel. Rot om te horen, maar niks aan te doen. Je wil wel, en hebt het misschien ook nodig, maar kan simpelweg niet van mensen verwachten dat ze je altijd met fluwelen handschoentjes vasthouden, en bij Judith is dat in woorden maar bij je moeder is dat haar leven.
Gun je moeder ook een geloof in een toekomst, nl dat van haar zelf. Dat ze haar eigen leven niet meer laat leiden door jouw leven maar dat zij ook weer kan geloven in haar eigen vooruitgang. Ik snap wel dat jij moeilijk in jezelf kan geloven als je moeder niet in jou gelooft, lastig, voor jou een heel groot probleem, maar dat mag niet ook in die mate haar probleem worden: het is dan wel je moeder, maar je kan nou eenmaal niet van haar eisen dat jouw leven tot in lengte van dagen voor die van haar komt.
Pien - 10 augustus 2007 - 22:46
Nou ja zeg! Dat de moeder van puck op deze manier reageert kan ik me gezien de situatie waarvan ik ook maar een fractie ken best nog wel voorstellen, wat dat betreft heeft roosje enigszins gelijk denk ik. En volgens mij ziet puck dat zelf best, beschrijft ze hier gewoon wat ze ervaart zoals ze volgens mij steeds doet (correct me if i'm wrong). Maar dat 'get real' gedoe van 'ons' is zo volslagen misplaatst. Zelfs al ZOU er een kern van waarheid in zitten, wat wil je er dan mee bereiken?
Liesan - 11 augustus 2007 - 12:52
Nee, volgens mij heb je het verkeerd begrepen. Tenminste, als ik het goed begrijp. Je moeder heeft de moed opgegeven, dat het tussen jou en je vader goed komt. Dat staat los van de vraag, of het met jou goed komt. En dat is een vraag die de meeste van ons natuurlijk graag met een volmondig "JA!" beantwoorden. Het kan even duren, maar je bent op de goede weg.
henk (URL) - 11 augustus 2007 - 12:53
Puck, het spijt mij dat je moeder dit zei. Weet je zeker dat ze het zo bedoelde? We willen allemaal dat onze moeders ons onvoorwaardelijk steunen, no matter what. Feit is dat we allemaal menselijk zijn en eigen aan onze aard is dat we gaan twijfelen op het moment dat we ons op een bepaald superlang pad bevinden. Ik zal je zeggen hoe ik het zie, dat is waarschijnlijk niet zoals het is omdat ik je alleen maar meemaak op je blog.
Jij bevindt je nu samen met je vader op een bepaald naar pad en je moeder kijkt/loopt mee. Het is voor haar moeilijk te geloven dat je je kunt omdraaien en weer terug (of door) kan lopen, totdat je een ander pad hebt bereikt. Als het "alleen" persoonlijke problemen betrof, denk ik dat jij binnen een redelijke tijd weer op een goedlopend pad zit te wachten totdat je ouders je hebben ingehaald.
Je hebt echter ook een chronische ziekte waar heel moeilijk mee te leven is. Daarom is het moeilijk om terug te lopen. Misschien heeft je moeder daar geen vertrouwen in. Dat is heel naar, maar nu is het aan jou om te bepalen wat je ermee doet. Laat je haar zien dat je wel degelijk vooruit kan komen of ga je de moed opgeven? Ik denk dat je voor het eerste gaat.
Laat je niet kisten hoor!
Nancy (URL) - 11 augustus 2007 - 17:06
Oh... wat erg voor je. Ik kan me zo vinden in de reactie van Nancy hierboven. En ik denk ook dat je moeder het heeft gezegd uit zelfbescherming. Maar het gaat er natuurlijk om hoe jij je hierbij voelt. Je doet zo je best en dan krijg je bijna letterlijk die knal. Ik wens je heel veel sterkte.
Carice () (URL) - 12 augustus 2007 - 00:10
Tja, je ouders hadden het zich natuurlijk ook allemaal heel anders voorgesteld toen ze dachten: hè ja, leuk een kindje!
pien - 22 augustus 2007 - 12:37
